Kodachrome park en Panguitch

Vanmorgen is Edwin een rondje door Escalante gaan rennen. Erg stil hier en vooral honden die hem gezelschap hielden, sommigen wilden graag een stukje mee rennen. Ik heb op de camping wat Bootcamp oefeningen gedaan, toch een beetje fit blijven. Daarna douchen, jammer genoeg was bij mij het warme water op.

Ontbijtje in de camper, wraps, brood en fruit. We hebben nog even rustig gezeten voordat we verder gaan, het is ook wel lekker in het zonnetje. Om 10 uur de stroom en het water afgekoppeld en weg gereden. Het eerste gedeelte is dezelfde route als gisteren, daarna slaan we links af naar Kodachrome Park. Een klein park met rode rotsformaties, entree is $8,-.

We gaan de Panorama trail lopen over 4,8 kilometer. Eerst een regenbui uitzitten, jammer genoeg is het weer nogal wisselvallig, maar de temperatuur is tenminste aangenaam. We starten de trail, en volgen een pad van rode opgedroogde modder en gravel. Het loopt langs en door drooggevallen beekjes die nu droog staan, maar ongetwijfeld loopt hier weleens flink water doorheen.

Het is een makkelijk te volgen pad met weinig hoogteverschillen. In de verte dreigt regen en horen we onweer rommelen dus bij het uitkijkpunt Hat Shop moeten we kiezen of we verder gaan of terug keren. Omdat we nog in de zon lopen gaan we verder. Er is vanaf dit punt echt niemand anders meer, heel stil ook. De dreigende regen en onweer zorgt er wel voor dat we een flink wandeltempo houden.

De omgeving is mooi, met zichten over de valei tot aan Bryce Canyon, en rood rotswerk waar we tussendoor lopen. Op een gegeven moment zien we verse pootafdrukken van een mountain lion oftewel een poema, die loopt hier ergens rond. We komen hem gelukkig niet tegen, want dat is een flink dier al zijn ze niet agressief.

Bij de afslag naar Panorama Point gaan wij de andere kant op. We wilden daar eigenlijk naartoe lopen, maar het regent al een beetje en de onweer rommelt in de verte, we nemen het risico maar niet, want in Nationale Parken rondlopen met onweer wordt hier afgeraden. Na ongeveer een uur en een kwartier zijn we bij de camper terug. Het was een leuke wandeling, beetje snel afgelegd maar dat was eigenlijk niet erg.

We lunchen in de camper, een tosti, yoghurt en wat fruit. In het bezoekerscentrum een stempel gehaald voor in het parken paspoort. Op weg daar naar toe een black-tailed jack rabbit de weg over zien steken, deze konijnen zijn erg mooi met hun grote oren.

We rijden terug richting Bryce Canyon. Langs de weg zit daar een trail naar een waterval die we vorig jaar ook gelopen hebben. Echter is de kleine parkeerplaats daar vol en hangt er een enorme donkere wolk boven het park. We rijden dus door naar Red Canyon. Bij het bezoekerscentrum aangekomen begint het hard te regenen onweren. Dat wordt dus geen trails meer lopen vandaag.

We rijden door naar Panguitch waar we op de KOA camping staan. Een klein plaatsje vergelijkbaar met gisteren. We lopen een Family Dollar winkel binnen, een soort supermarkt gecombineerd met een Action, maar dan nooit opgeruimd. We vinden wat kleine boodschappen, en gaan dan naar de camping.

Na aanmelding bij het kantoortje geeft de vrouw achter de balie aan dat ze ons voor zal gaan naar onze standplaats, ondanks dat dit een kleine camping is en je niet kan verdwalen. Ze stapt vervolgens in haar golfkarretje en daar moeten we achteraan rijden. Ziet er natuurlijk erg gek uit dat kleine karretje met de oude dame erin en wij met de camper er achteraan. Maar goed, een nette service.

We installeren ons weer, het regent jammer genoeg. Vanaf morgen gaat het opknappen en we weten dat we bij Zion, onze volgende stopplaats heel mooi weer krijgen. Iets om naar uit te kijken. Als avondeten hebben we voor een keer kant en klare maaltijden gegeten. Mac & cheese voor mij, niet bijzonder maar gewoon lekker voor een keertje en Edwin heeft lasagne. De smaak valt mee, was gewoon een lekkere pastamaaltijd. Ik eet nog een broodje pindakaas met banaan. Edwin had nog een kant en klare ribburger mee, die kan in de magnetron. De smaak hiervan is ook goed, dus al was het simpel, toch een lekkere maaltijd.

Na het eten zijn we nog op pad gegaan voor een wandeling door de buurt. De camping zit in een woonwijk, die ziet er anders uit als bij ons. Een hele brede straat met aan weerskanten woonhuizen. Ieder met een eigen stukje grond en huis in eigen stijl daarop gebouwd. Ook een grote garage erbij en in zo’n beetje elke tuin ligt speelgoed, gereedschap of andere spullen rond geslingerd.

Er is niet echt een centrum of winkelstraat, maar meer losse winkels en gebouwen. Je doet hier alles met de auto. Als we terug komen hebben we een klein stukje taart, het is namelijk onze trouwdag vandaag, onze 13e alweer, dus dat mogen we zeker vieren met een taartje.

Morgen gaan we onderweg naar Zion National Park, vroeg op pad zodat we daar meteen kunnen wandelen. In als het goed is zonnig weer en 27 graden, ik kan niet wachten.

Chantal

Naar Escalante via Bryce Canyon

Vanmorgen al voor de wekker wakker geworden. We maken gebruik van de uitstekende douche faciliteiten op deze camping. Edwin bakt American pancakes voor ontbijt. Daarna ruimen we de boel op en gaan onderweg naar de volgende bestemming, dat is Escalante. Onderweg gaan we natuurlijk nog wel wat dingen bekijken.

We rijden eerst door Red Canyon, waar je dus tussen mooie rode rotsformaties rijdt. Bij het bezoekerscentrum uitgestapt, foto’s gemaakt en de winkel bezocht. Ze hebben in deze omgeving een mascotte genaamd Smokey Bear die iedereen uitlegt/waarschuwt dat bosbranden bij onszelf, de bezoekers van de parken dus begint. Ze hebben er een leuke souvenirlijn van, we schaffen wat dingetjes aan.

Bij de kassa een praatje gemaakt met de kassamedewerkster, als Edwin zegt dat hij de mascotte zo leuk vindt, pakt ze er een bakje met stickers en dergelijke bij die ze normaal aan kinderen geven, we mogen wat uitzoeken. Ze zegt er nog bij leuk voor de kinderen of kleinkinderen, zien we er in dat laatste geval zo oud oud dan? We nemen een sticker mee, gewoon voor ons zelf.

We rijden vervolgens verder en willen eigenlijk nog ergens een trail lopen, maar voor dat beginpunt zijn we blijkbaar al voorbij gereden. Omdat Bryce Canyon hier om de hoek ligt, gaan we daarheen, onze Nationale Parken pas die we vorige jaar gekocht hadden op de vorige reis is nog geldig tot eind deze maand, dus we kunnen er gratis in.

Helaas kunnen we door drukte niet parkeren op de RV parking in het park. Daarom weer naar buiten gereden en op de parkeerplaats bij de shuttle bus geparkeerd. Daar ook meteen geluncht in de camper, gewoon simpel wat broodjes en een bakje yoghurt. De shuttle bus naar het bezoekerscentrum genomen. Vanaf daar een wandeling over het fietspad gestart naar Sunrise Point. Vorig jaar zijn we hier ook geweest, maar de grote wandeling van zo’n 12 kilometer gaan we nu niet doen.

Er zijn wat trails gesloten, maar we kunnen er 1 lopen: de Queen’s Garden trail van in totaal 2,8 kilometer door de canyon dan ben je heen en terug over dezelfde route. Het weer is mooi, zon en aangenaam warm. De trail naar beneden gaat dus prima. Vorig jaar hebben we hier ook gelopen, en in vergelijking met toen zijn er een aantal paden flink afgebrokkeld op 3 punten is het zelfs zo smal geworden dat er niet nog meer moet afbreken, want dan wordt deze trail waarschijnlijk ook gesloten.

De tocht is heel mooi, tussen de hoodoos (rode steenformaties) door en er zijn ook 3 stenen tunneltjes om door te lopen. Bij Queen’s Garden staat een hoodoo die lijkt op een standbeeld van Queen Victoria, we houden daar een korte pauze in het gezelschap van een kleine eekhoorn. Daarna terug naar boven, dit is uiteraard wat zwaarder, we zitten op 2400 meter hoogte, dus de lucht is ijler. Toch loopt het lekker op het verharde soort kleistenen gravelpad. Hier en daar even op adem komen, maar we zijn best snel boven.

We lopen door naar Sunset Point, daar kun je niet naar beneden, dus alleen foto’s gemaakt daar. Heel mooi zijn de bergen in de verte waarop nog sneeuw ligt, het zijn van die roodkleurige bergen, waardoor het er heel mooi uit ziet. We nemen de shuttle bus terug naar de parkeerplaats, onderweg zien we een prairiehondje op de weg, die staat te bedelen bij een auto, brutaal diertje.

Met de camper rijden we door naar de camping in Escalante. Onderweg is het heel stil, er rijdt niet veel verkeer. Om ons heen telkens weer verschillende rotsformaties in allerlei kleuren, dus het uitzicht verveelt nooit. Bij Powell Point Vista kun je uitstappen en heb je een uitkijkpunt over het dal en de besneeuwde rode bergen die nu heel dichtbij zijn.

Escalante zelf heeft een bezoekerscentrum waar Edwin weer stempels kan halen voor in zijn parken paspoort. Daarna de camping op gereden, we verblijven bij Canyons of Escalante RV Park. Een kleine maar netjes opgezette camping. Het inchecken duurt even want de vrouw achter de balie is aan de telefoon, ze herhaalt telkens dezelfde dingen tegen degene die belt. Als ze ophangt bleek het om iemand uit Quebec te gaan die gebrekkig Engels spreekt en een slechte verbinding had. Vandaar het wachten. Het is verder snel afgehandeld en we rijden naar plekje 11.

De camper aangesloten en daarna van de zon genoten, eindelijk kunnen we voor de camper zitten. De buurman komt ons welkom in Amerika heten. Hij is al meerdere Nederlanders tegen gekomen, en is zelf bezig aan een lange rit met zijn vrouw. Ze hebben al 31 staten in Amerika bezocht en willen er nog meer doen. Alleen het Zuidoosten niet want daar zat hij in het leger, dus wil hij er niet terug. Hij gaat met zijn vrouw uit eten, dus gaat hij er weer vandoor. We hebben ondertussen best veel aanspraak met mensen op de campings, wel leuk.

De avondmaaltijd voor ons bestaat uit hashbrowns, hamburgers en broccoli. Die broccoli komt uit een zakje uit de vriezer, en is best teleurstellend, ze hebben er voornamelijk de stukken van de steel in gedaan. Qua smaak maakt het niet uit, maar het is moeilijk garen en feestelijk ziet het er niet uit. Maar goed, lekker gegeten.

Na het eten een korte wandeling door Escalante gemaakt. Dit plaatsje stelt niet zo voor, door de Main Street rijdt amper verkeer, de straten zijn in vierkante blokken aangelegd, veel half vergane huisjes en bijna niemand op straat. Er is wel een bingo aan de gang, we gaan maar niet mee doen. Er wonen hier waarschijnlijk niet zoveel mensen meer, de plaats oogt uitgestorven, op 1 man na die het gras gaat maaien, maar de grasmaaier blaast meer blauwe rook dan dat deze voor uit komt, hij zal nog wel een tijdje bezig zijn geweest.

Morgen rijden we door naar de volgende camping in Panguitch.

Chantal

Onderweg naar Kanab

Onze laatste ochtend op de camping in de Grand Canyon. Het is nog steeds fris hier. Vanmorgen roerei gemaakt voor het ontbijt. Daarna de camper afgekoppeld van stroom en water. De buurman van de grote camper naast ons is in voor een praatje. Hij is bezig ontbijt te maken in hun buiten keuken.

Een beetje gepraat over de standaard dingen, zoals waar je vandaan komt en naar toe gaat. Hij is zelf met de familie (vrouw, 4 dochters en een hond) en moeder en zus die verderop met campers staan 4 weken op vakantie, en eindigt uiteindelijk in Florida, dat is een flinke rit. Hij was ooit ook in Nederland geweest toen hij in het leger zat, in het gulden tijdperk. En die heeft hij nog liggen.

Na dit gezellige praatje gaan we op pad, weer een lange rit voor de boeg, naar Kanab. We rijden eerst de Grand Canyon uit, vanuit de camper nog mooie uitzichten op de canyon gehad. Daarna een niet zo’n bijzondere rit over de snelweg. We maken een stop in Cameron waar een grote souvenirwinkel zit, niets gekocht maar wel heel blij dat de zon hier weer schijnt.

Doorgereden over de snelweg door de Marble Canyon en de Navajo Bridge overgestoken. Deze loopt op grote hoogte over de Colorado rivier. Je kunt er uitstappen en over de ernaast gelegen brug lopen en foto’s maken. Het toilet bezocht, die was een beetje raar. Er zaten wel muren tussen de toiletten en een deur voor elk hokje maar alles was heel laag waardoor je bijna in het hokje ernaast keek.

De volgende stop maken we bij de Cliff Dwellers, waar grote rotsblokken verspreid liggen die afgebroken zijn van de hoge rotsmuren langs de weg. In sommige rotsblokken zijn zelfs deuren gemaakt en bevindt zich een klein huisje, wat verder leeg is overigens. Terwijl we over deze weg rijden is deze aan beide kanten trouwens voorzien van enorme rode rotsmuren, verder veel lege prairies.

De weg gaat een tijdlang rechtdoor over een saai stuk weg, daarna draaien we via meerdere steile bochten naar boven en belanden we op ongeveer 2500 meter hoogte. Hier is de omgeving heel anders, vol met bossen waar zo te zien nog niet zolang geleden enorme bosbranden zijn geweest. We stappen uit bij het visitor centre van Kaibab Plateau, daar kan Edwin weer een stempel halen voor in zijn National Parks paspoort. Verder is daar niet veel te doen, we rijden verder op zoek naar een geschikte lunchplaats. Dat duurt even, maar bij LeFevre Overlook met uitzicht over de Grand Staircase kunnen we parkeren.

We lunchen met fruit, broodjes en wraps in de camper. Daarna wil ik het afvalzakje wegbrengen maar nergens een prullenbak te zien. Bij de 2 toiletten ook niet, maar andere mensen hebben dit opgelost door dan maar alles in het gehandicaptentoilet achter te laten, er licht een flinke berg koffiebekers en afvalzakken. Normaal zou ik het niet zo gauw gedaan hebben, maar omdat ik ons afval niet mee terug wilde nemen, heb ik het maar bij de stapel gelegd, ik neem aan dat degene die de toiletten beheert het wel een keer mee neemt.

We gaan naar het uitkijkpunt op de Grand Staircase vanwaar je een wijds uitzicht hebt op alle plateaus in de omgeving en de rotswanden en bergen in verschillende rotskleuren. Weer terug de camper in en doorgereden naar Kanaab waar onze camping voor vandaag is: RV Kanab Coral. Eerst in de plaatselijke supermarkt wat verse spulletjes ingeslagen.

Op de kleine camping krijgen we een plekje tegenover het hoofdgebouw toegewezen. De plekken zijn krap, maar inparkeren gaat goed. Even later komt er een grote truck met lange caravan aangereden, onze naast buren. Eigenlijk past het niet op de plek waar ze moeten staan, maar met wat voorzichtig manoeuvreren staan ze net niet tegen onze camper aan.

Edwin maakt kort een praatje, deze mensen zijn al een tijdje onderweg en hebben inmiddels 4000 mijl afgelegd en komen vanuit Alaska. We eten buiten aan onze kampeertafel (het is inmiddels zonnig en wat warmer gelukkig) een stukje cake en lopen daarna door de hoofdstraat. Het is hier niet op voetgangers ingericht en veel is er ook niet te doen. Er is een grote supermarkt waar we nog op zoek gaan naar de dingen die we bij de andere supermarkt niet konden vinden. Maar ook hier slagen we niet helemaal, sommige dingen vinden we ook gewoon te duur.

We lopen terug en op de camping biedt de buurman ons ijsblokjes aan, ze hebben er genoeg, hij roept ook nog iets over cocktails, maar we zijn in beiden niet zo geïnteresseerd. Voor het avondeten maakt Edwin rijst in wraps met witvis en paprika, smaakte goed. We hebben weer Wifi dus daarna even online dingen bij gelezen en de blog bijgewerkt. Dat zal de komende dagen weer wat moeilijker worden want de meeste campings hebben geen Wifi. Morgen rijden we naar Escalante.

Chantal

Wisselvallig weer, sneeuw in de Grand Canyon

Vanmorgen na een koude nacht wakker geworden om 6 uur. Edwin gaat een rondje hardlopen langs de rim van de Grand Canyon. Het regent een beetje, en het blijft koud, de kachel in de camper draait overuren en alles is koud, koelkast niet nodig.

Edwin ziet tijdens het rennen 2 herten van heel dichtbij. Hij maakt een selfie en loopt weer door, maar de herten, weliswaar op afstand vinden hem blijkbaar zo interessant dat ze achter hem aan rennen. Er zitten wat meters tussen dus het is geen spannende achtervolging maar toch. Uiteindelijk is hij maar door de struiken naar de weg gerend. Daar stoppen de herten want ze schrikken van de bus die langs rijdt. Aan de rim zelf is het rustig en de canyon is bewolkt.

Bij terugkomst ontbeten in de camper. We blijven daarna maar binnen want het regent, zoals voorspeld was. Ik loop even naar het toiletgebouwtje en raak aan de praat met een Amerikaanse vrouw uit Virginia. Ze zijn al 2 maanden op pad met camper maar hebben heel veel slecht weer gehad tot nu toe, en dat in woestijngebied. Ook gevraagd of ze de weersverwachting naar Kanab weet, ze snapt eerst niet welke plaats dat is, blijkbaar spreek ik het verkeerd uit. Het zou daar iets beter moeten zijn, dus dat hopen we voor de rit van morgen.

Even later begint het ook nog eens te sneeuwen, eerst een beetje natte sneeuw maar daarna grote vlokken en langzamerhand is de camping wit. Het gaat best lang door, hier hadden we totaal niet op gerekend. Als het sneeuwen stopt gaan we naar buiten, wat foto’s gemaakt van de sneeuw en een kleine sneeuwpop gemaakt. Je moet er wel snel mee zijn want de sneeuw is ook zo weer verdwenen.

Rond de middag gaan we op pad, eerst nog een hagelbui afwachten, maar dan kunnen we weg. Bij de market plaza gaan we lunchen. Ze hebben daar mini pizza’s en Wifi niet een hele sterke verbinding maar dan kan er tenminste weer een blog geplaatst worden en de weersverwachting van de komende dagen gecheckt worden. Die is erg wisselvallig, tegen het einde van de week pas hoge temperaturen.

Na de bestelling aan de kassa wordt je naam omgeroepen als het klaar is. De mijne is lastig blijkbaar, ze roepen Chankal. De pizza’s zien er heerlijk uit, ze zijn in Amerika altijd erg vrijgevig met de ingrediënten op je pizza. De drankjes zijn gratis, want die staan niet op de bon, dat klopt niet maar we laten het maar zo.

Na de lekkere lunch zijn we met de bus naar de Bright Angel trail gegaan, bovenaan de rim gekeken en moeten schuilen voor hagel en sneeuw. Daarna de rode buslijn genomen naar Hermit’s Rest. Onderweg zijn er 9 haltes om uit te stappen en op de terugweg 3 op dezelfde route. Dit wordt tot vervelens toe herhaalt door de buschauffeur en het bandje. Daarnaast krijg je van de chauffeur een hoop informatie per uitkijkpunt. Laten we zeggen het was een lange rit.

Wij gaan helemaal mee naar het einde, daar kijken we rond over de canyon, de uitzichten zijn hier altijd mooi. Het weer is inmiddels opgeklaard, dus we lopen nu in de zon, al is het nog steeds fris. Met de bus weer terug en bij de 1e halte eruit: Pima Point. Daar kun je de Colorado rivier diep in de canyon zien stromen. Weer terug de volgende bus in en eruit bij Powell Point, daar is een uitkijkpunt op een ridge. Dat is een smal gedeelte waarop je naar het uiteinde kan lopen en dan meer in de canyon kan kijken.

Daarna hebben we het wel gezien en nemen we de bus terug naar de Village Route Transfer. Vanaf daar willen naar de camping terug lopen. Edwin had deze route vanmorgen ook gerend. Bij de 1e oversteek komt er een groot hert, een elk, aangelopen deze loopt achter ons aan. Nog wel op een afstandje maar hij heeft duidelijk zin om achter ons aan te lopen. Er wordt gewaarschuwd dat je altijd afstand moet houden bij deze dieren, ze kunnen agressief zijn dus we lopen dichtbij gebouwen om hem af te schudden.

Dat lukt maar verderop staan er weer 2 over de weg en daar is eigenlijk verder niemand. Om een herhaling van vanmorgen te voorkomen besluiten we deze route niet te lopen, de herten kunnen erg opdringerig en irritant zijn dus we nemen de bus een stukje naar het visitor centre en lopen vanaf daar naar de camping. Geen hert meer gezien, op de camping zelf lopen ze ook wel rond maar die reageren niet op mensen.

Het avondeten bestaat uit courgette, worst en hashbrowns. Morgen gaan we verder rijden naar Kanab.

Chantal

Trail lopen in de Grand Canyon

Het was heel koud vannacht, in de camper ook niet te doen. We zetten de kachel maar aan en ontbijten met broodjes, meteen een lunch om mee te nemen klaar gemaakt voor onderweg. We wandelen de camping af richting de Grand Canyon en komen meteen 2 grote herten tegen. Gisteravond liepen ze ook al rond op de camping, echt niet mensenschuw.

We lopen naar de oranje buslijn om naar het beginpunt van de South Kaibab Trail te gaan. Die gaan we voor een deel lopen. We zijn niet de enigen, hele groepen mensen gaan naar beneden. Het is erg winderig en daardoor koud vandaag, dus helaas een lange broek en trui aan. De afdaling naar het eerste tussenpunt is best steil. Het pad is goed aangelegd met soms gravel met hier en daar houten balken er tussen en dan weer stenen. De diepte naast het pad is indrukwekkend, daardoor loop je wel voorzichtig. Bij Ooh Aah Point een korte pauze gehouden om iets te eten.

Om ons heen veel selfies makende mensen, altijd vreemd wat voor toeren ze daar voor uithalen, klimmen op rotsen langs de diepe afgrond en dergelijke. We dalen verder af, dit gedeelte van de afdaling is een stuk steiler. Je moet veel grotere stappen maken van de houten balken af. De wind zorgt ervoor dat we het niet te warm krijgen. Onderweg nog steeds een geweldig uitzicht over de canyon, met veel kleurverschillen.

Er komt een groep toeristen op ezels (feitelijk een kruising tussen ezels en paarden) het pad op omhoog. Lijkt me best een spannende rit op zo’n dier lopend langs de afgrond. We komen aan bij Cedar Ridge, het volgende tussenpunt. Dit bevindt zich op 2,4 kilometer van het beginpunt en we hebben inmiddels een afdaling van 348 meter gemaakt.

Hier is een groot plateau met rood rotswerk en wat struiken en bomen. Je kunt nog een stukje klauteren over een rotspartij waar geen pad is. Dat was avontuurlijk en op een gedeelte erg smal. Toch maar gedaan en het werd beloond met een mooi uitzicht.

Het waait hier wel heel hard, het wordt ook steeds bewolkter. Je kunt nog verder naar beneden, maar wij gaan terug naar boven, het is niet het beste weer, en eigenlijk vinden we het wel best zo. We beginnen aan de klim, en die valt best tegen, veel steiler dan gedacht. De zon schijnt ook weer volop en de wind is minder aanwezig als op het plateau. De trui gaat uit en we klimmen in etappes naar boven. Ieder op ons eigen tempo, maar het is zwaar. We drinken regelmatig water en houden korte stops om weer op adem te komen. We bevinden ons op 2195 meter hoogte dus is de lucht ijler en dat merk je.

Bij het Ooh Aah Point stoppen we iets langer voor een kleine lunch. Een eekhoorn komt iedereen lastig vallen met zijn gebedel, maar voeren is verboden. We klauteren weer verder, het gaat nog steeds moeizaam, maar tussendoor bieden de gravelpaden die iets minder steil zijn enige rust. We genieten onderweg natuurlijk nog steeds van het uitzicht over de canyon.

Na 2,5 uur afdaling en weer omhoog klimmen zijn we weer bij het beginpunt. Blij dat we weer een mooie trail hebben kunnen lopen, ook al was het zwaar. Boven waait het flink en is het koud, dus de trui weer aan, en we nemen de bus terug naar het visitor centre. Daar eten we de rest van de lunch. Dan met de blauwe buslijn naar de andere kant van de rim. De buschauffeur zat vast ooit in het leger, want het lijkt wel een drillmajoor. En je mag zeker niet bij de achterdeuren staan op de geverfde streep, of je rugtas daar laten uitsteken. Dat wordt netjes gecommandeerd.

Bij Bright Angel Trailhead stappen we uit, we lopen langs de bezoekersgebouwen en Edwin vult zijn Nationale Park paspoort met stempels die je op verschillende punten kunt halen. We kijken uit over de rim en wandelen daar ook een heel stuk langs. De wind maakt het jammer genoeg koud. We komen uiteindelijk weer aan bij de Market Plaza. Edwin gaat op zoek naar een extra trui. Het is hier het enige punt in het park waar je Wifi hebt, dus daar maak ik even gebruik van. Ik moet toch weten wie de F1 race in Monaco heeft gewonnen, zoals ik al dacht Hamilton. Ik lees ook dat het een leuke race was, dus tegen de tijd dat we thuis zijn even terug kijken.

We vinden in de winkel een trui voor Edwin, en gaan terug daar de camper. Daar wat gelezen en Edwin kookt een rijstmaaltijd met omelet en groente. Ja we eten ook weleens gezond hier. Entertainment is er ook. De buurman tovert een kleine barbecue tevoorschijn en gaat aan de slag. Als de worstjes er op kunnen moet de man eerst al het water uit het zakje waarin ze zitten gieten. Komt vast uit de vriezer, maar het ziet er niet smakelijk uit. Als wij al klaar zijn met eten gaat het ietwat verbrande vlees bij hun op tafel. Was onze maaltijd waarschijnlijk lekkerder.

Morgen even kijken wat we gaan doen, er is veel regen voorspeld. Mocht dit zo zijn dan valt er weinig te wandelen, we hopen dat het meevalt. Eerst de koude nacht overleven, het wordt maar 1 graad.

Chantal

Op weg naar de Grand Canyon

De eerste nacht in de camper, altijd een beetje lastig slapen, het was ook nog vrij koud. Gebruik gemaakt van de douche faciliteiten op de camping. Ontbeten in de camper met broodjes en een ei. Daarna vroeg vertrokken voor een lange rit naar de Grand Canyon, toch zo’n 450 kilometer.

Via de snelweg gaat het vlot alleen is de weg niet van de beste kwaliteit, veel putten en ook een harde wind, dat maakt het voor Edwin niet makkelijk om te rijden. We tanken voor de eerste keer, maar weten niet hoeveel er in gaat, veel blijkt als we na het tanken zien dat de meter nog niet op vol staat, voor nu is het genoeg.

We maken even later een eerste tussenstop in Kingman waar een oude trein staat, de Santa Fe. Er is klein bezoekerscentrum bij The Powerhouse, met een winkel. Alles ingericht op de Route 66 die daar doorheen loopt. Er is buiten een mini markt met wel heel weinig spullen, dus we stappen weer in de camper.

Verder over de hobbelige weg naar Seligman ook bekend van de route 66, veel toeristen daar en gebouwen in de ouderwetse stijl. Vol met souvenirwinkels en een hamburgertent. Daar gaan wij niet eten, want we lunchen in de camper met onze eigen spulletjes. Het worden wraps met kalkoen- of hamfilet en paprika en tomaatjes. Dit smaakt heerlijk, tijdens het eten stopt er een toeristenbusje achter ons met Aziaten. Terwijl ze naar de hoofdstraat lopen kijkt 1 meneer naar binnen en trekt zelfs aan de zijdeur. Dit zit op slot, maar je vraagt je af wat de man had gedaan als deze open was, even binnen kijken of zo?

Na dit vreemde voorval rijden we verder en maken een tussenstop in Williams. Deze stops hebben we wel nodig want de rit duurt lang en dan is het fijn om tussendoor de benen te strekken. Onderweg trouwens wel fantastisch uitzicht, we rijden door rotsformaties en langs uitgestrekte prairies.

In Williams de camper achter de hoofdstraat geparkeerd. Het plaatsje bestaat uit een mix van gebouwen in country en western stijl en de route 66 stijl. Overal zijn souvenirwinkels gevestigd van grote omvang. We bekijken er een paar maar vinden niks wat we willen meenemen. Terug bij de camper is iemand naast ons van zijn jeep een band aan het vervangen, hij begroet ons vriendelijk. Als ik in de camper stap zie ik dat hij een pistool en een mes aan zijn broekriem draagt. Waarom je zoiets bij je draagt op zaterdagmiddag is ons een raadsel, maar hier vrij gewoon.

In Williams nog eens getankt, er kan echt veel in, maar hij slurpt ook wat dus je bent er best wat geld aan kwijt. Daarna rijden we in 1 stuk door naar de campground bij de Grand Canyon. Een lange rit nog maar na 8,5 uur onderweg komen we eindelijk aan bij Trailer Village in de Grand Canyon. De enige camping hier met een full hookup, oftewel je kan de camper aansluiten op water, stroom en riool.

We installeren ons, we hebben een plek aan het begin van de camping, waar voornamelijk enorme RV’s van Amerikanen staan. Die noem je geen campers meer maar touringcars, met uitschuifdelen. We maken een korte wandeling naar de Marketplaza, gluren wat in de supermarkt met zowel eten als souvenirs. Nog doorgelopen naar het visitor centre waar een groot hert voor de deur staat. De weersverwachting bekeken, morgen niet zo warm maar 15 graden en veel wind en vannacht maar 2 graden, het is nog echt koud hier. Maandag verwachten ze zelfs regen, kan ook sneeuw zijn en misschien onweer. Voor zulk weer zijn we zeker niet hierheen gekomen. Hopelijk valt het mee.

We gaan terug naar de camping en eten daar broodjes hot dog met paprika en witte boontjes, simpel maar lekker. Morgen gaan we bekijken welk trail we gaan lopen.

Chantal

Las Vegas en de camper ophalen

Vandaag hebben we een ochtend in Vegas waarna we ‘s middags de camper gaan ophalen voor een rondrit door diverse nationale parken. Edwin start zijn verjaardag met een rondje hardlopen over The Strip, dat wilde hij altijd al een keertje doen. Er lopen zo vroeg nog best wat mensen rond, de meesten laveloos. Hardlopen was heel leuk ook over de oversteekbruggen en trappen op en af denderen. Een beetje te dronken mevrouw denkt dat ze met Edwin mee kan rennen, maar gaat op haar snuit, was ook geen handige actie.

Als Edwin terug is ruimen we de kamer op en gaan de koffers in bewaring bij het hotel, zodat we nog even op pad kunnen. In het hotel ontbeten met ei, hashbrowns en pannenkoeken. Vervolgens een spelletje gespeeld bij de automaten in het casino, met wisselend resultaat. Maar met onze lage inzet maakt het ook niet zoveel uit.

We lopen naar The Strip, deze keer de andere kant bekijken. Eindelijk is het eens warm weer en kan de zomerkleding aan, de afgelopen 2 dagen waren een lange broek en trui nodig, ze hebben hier dan ook wat laagte records qua temperatuur behaald. Nu is het wel lekker en we lopen via hotel New New York naar Excalibur, daar kun je een ‘free hug’ krijgen van 1 van de mannen van Thunder from down under, maar eigenlijk is het de bedoeling dat je tegen betaling op de foto gaat, dus maar niet gedaan. Beetje rond gestruind, en daarna weer terug gelopen ook de M&M winkel bezocht. Ze hebben veel leuke spullen, maar alles is wel heel duur.

We lunchen een kleinigheidje bij Sbarro, want Edwin kan daar op zijn verjaardag een gratis pizza slice krijgen. We zien wat mensen lopen die meedoen aan het Pool Worldchampionship, geen idee dat dit hier laats vindt. Daarna terug gegaan naar het hotel, onderweg een stomdronken meneer tegen gekomen die tegen een lantaarnpaal leunt. Net als wij voorbij zijn valt hij op de grond, die heeft echt geen idee meer waar hij is. We lopen maar door, genoeg andere mensen die hem willen helpen.

Bij het hotel nemen we een taxi naar de camper ophaalplaats bij CruiseAmerica. De taxichauffeur is erg spraakzaam, en heeft een duidelijke mening over van alles en nog wat. Maar de rit verloopt verder prima, genoeg fooi geven is in ieder geval belangrijk de man haalt nogal wat verhalen aan van slechte betalers.

De camper ophalen gaat verder snel, scheelt dat we vorig jaar dit ook al hebben gedaan, dan is de uitleg niet zo lang. We rijden eerst naar de Walmart voor de boodschappen, een ontzettend grote winkel, waar we zo meer dan een uur in rondlopen om alles te vinden. Bij de kassa een beetje zonde dat alles in kleine plastic tasjes gestopt wordt door de cassiere. Dat is de gewoonte hier, maar telkens maar 2 of 3 artikelen per zakje is niet nodig. We zullen de zakjes maar hergebruiken als vuilniszakjes in de camper.

Met een volle wagen rijden we nog even langs het outletcentre. Daar zitten enorm veel merkenwinkels die tegen goedkopere prijzen verkopen. De korting is niet heel hoog, maar voor de schoenen die ik nodig had toch wel fijn meegenomen. Mijn oude Nikes zijn na jaren trouwe dienst dan toch echt kapot, dus nu wel blij met de gekochte Sketchers.

We rijden door naar de camping, die ligt om de hoek: Oasis Las Vegas RV Resort. Inchecken gaat met een voucher van Jan Doets waar we de reis geboekt hebben. De baliemedewerkster snapt het niet en roept een collega, die kijkt wat chagrijnig, maar merkt dan dat wij al voor de balie staan en meteen gaat de niet zo echte glimlach aan.

Ze helpt vervolgens het andere meisje met de reservering, dus alles komt goed, alleen heeft dat meisje heel erg de neiging om alles ‘interesting’ te vinden dat zegt ze tenminste om de paar seconde. We krijgen een plekje toegewezen aan het begin van de camping, daar de boel aangesloten en de camper ingericht.

We eten wat broodjes, even iets simpels na alle eet uitspattingen van de afgelopen dagen. Het is Edwins verjaardag dus er hoort ook nog een chocoladetaartje bij, dat dan weer wel. Die smaakt heerlijk. Verder hebben we niet zoveel gedaan, gewoon eens rustig gezeten. Morgen rijden we naar de Grand Canyon.

Chantal

In Las Vegas dag 2

Vanmorgen rustig begonnen, want we waren gisteravond laat terug. Weer ontbeten in het hotel met ei, hashbrowns en een pannenkoekje. Daarna naar The Strip gelopen, net als gisteren een beetje rond gelopen in diverse casino’s. Een gokje gewaagd bij een machine waar je voor 5 cent speelt, allebei onze inzet behouden, dus feitelijk voor niks gespeeld.

Hier en daar ook gekeken hoe het gokken bij de tafels door anderen gaat. Ongelooflijk wat mensen inzetten en soms dus gewoon verliezen. Dat vinden wij zonde van het geld. Gisteren ook al een meneer bij een automaat naast ons gezien die in 5 minuten 40 dollar kwijt raakte en maar door bleef spelen, zouden wij niet kunnen.

Vandaag ook niet zoveel meegemaakt verder, je wandelt wat en kijkt wat rond. Het begint wel steeds drukker te worden, dit weekend is het Memorial weekend, dus iedereen heeft een lang weekend vrij. We zijn nog wel bij Madame Tussauds binnen gelopen, kan toch gratis dankzijn mijn personeelspasje. Viel een beetje tegen qua grootte en de beelden waren wel iets gedateerd, maar toch wel lol gehad met de paar interactiviteit dingen die er waren.

Aan het eind van de middag zijn we naar ons hotel terug gegaan. Weer even gezeten op de kamer, eigenlijk een suite, lekker ruim. De weblog bijgewerkt, jammer genoeg lukt het niet om foto’s te plaatsen, dus dat moet even wachten. Daarna gegeten in het hotel, we bestellen in het restaurant een pizza, de ober raadt aan om in plaats van de medium de kleine pizza te nemen. Dat maak je niet vaak mee, maar hij beeldt uit hoe groot de pizza’s zijn dus wij volgen zijn advies op. Als de pizza’s gebracht worden blijkt wel dat de man gelijk had, ze zijn groot genoeg.

Eigenlijk zou dit advies hier vaker aan mensen moeten worden gegeven, we verbazen ons wel een beetje over hoe mensen het qua gewicht zo ver hebben kunnen laten komen. We praten dan niet over een beetje overgewicht maar echt mensen van minstens 150 kilo of meer, echt niet gezond.

Tijdens het eten hebben we gratis theater, want een groep Aziaten besluit het lekker ingewikkeld te maken. Ze beginnen aan een tafel met 4 personen, dan komt er 1 vrouw bij, dus verplaatst men. Na de bestelling doorgegeven te hebben komen er nog 3 mensen bij, dus wordt er een tafel bijgezet, eigenlijk past dat niet zo. Als voor de 1e mensen het eten er is, komen er weer 3 mensen aan, en ja die willen allemaal bij de groep zitten. Dus wordt er nog een tafel bij gezet, maar die eindigt half in de service gang, en een zooitje. We zitten er niet lang genoeg om te kunnen zien of er meer mensen kwamen aansluiten, maar de hele poppenkast was zeer vermakelijk.

Na het eten spellen we nog een spelletje in het casino, het gaat best goed met verschillende kaartspellen en roulette, maar we spelen natuurlijk maar voor een paar centen voor de lol. Om 8 uur terug gelopen naar de Strip, we gaan in de Mirage naar The Beatles LOVE show van Cirque du Soleil. Die hebben we vorig jaar ook gezien, en was zo mooi dat we nog een keer gaan. Ook nu weer een geweldige show gezien, we zaten op een mooie plek dichtbij het podium, en hebben genoten.

Na afloop terug gelopen naar het hotel, het is heel erg druk buiten, vooral veel dronken mensen en veel zwervers. Vlakbij het hotel ook nog wat kakkerlakken op de stoep, echt een leuke wandeling. Om 12 uur is het zover: Edwin is jarig. Dat vieren we morgen, technische gezien vandaag in Las Vegas nog wel met een gebakje.

Chantal