Aankomst in Bequia

Als we door de patrijspoort van onze hut naar buiten kijken, zien we voor het eerst in 3 dagen land. We liggen voor anker in de baai van het eiland Bequia, dat bij de Grenadines hoort. We zijn niet de enigen, er liggen tientallen jachten voor anker, naast ons een groot cruiseschip en aan de andere zijde een peperduur Mexicaans jacht. We gaan buiten aan dek kijken naar het eiland, het ziet er heel mooi en groen uit, we liggen in Port Elizabeth.

Eerst het ontbijt en dan wordt de tijd een uur terug gezet, andere tijdzone. We moeten wachten met aan land gaan totdat het schip ingeklaard is. Om de tijd te doden gaat een medereiziger vissen. Hij heeft een zelfgemaakte hengel bestaande uit een houten plankje met een vislijn en haak eraan. Ik mag het ook even proberen, maar de vissen willen niet bijten. Iemand anders haalt een hengel te voorschijn en wat stukjes spek als aas. Maar ook hem lukt het niet om iets te vangen. Het was wel leuk om een keer te proberen.

Om 10 uur mogen we met de rubberboot mee naar het eiland. Je moet dan eerst een steile trap af die naast de boot hangt. Vanaf de trap stap je in het bootje, was best een beetje spannend. Wij zitten gelukkig in het eerste bootje want er kunnen maar een paar mensen per keer mee, en dan moet je lang wachten. Een Nederlandse meneer die al maanden met zijn boot in deze haven ligt helpt met zijn piepkleine bootje ook mee om mensen op te halen. De boottocht valt wel mee, wel veel spray van de boot. Op de steiger aangekomen kun je eventueel met een eilandtour mee, wij slaan over, we willen even lekker ons eigen gang gaan en wat wandelen.

We lopen eerst door een straatje bij de haven met houten kraampjes vol souvenirs. We kijken bij de VVV en proberen een bank te vinden om wat lokale dollars te pinnen. Dat lukt alleen weten we niet wat het waard is. Bij de haven vragen we het aan de NL meneer, je moet het dollarbedrag door 3 delen om tot het Eurobedrag te komen. We lopen de andere kant op, het plaatsje is erg mooi, met veel felgekleurde huizen en steigers. We volgen een pad langs het water wat heel smal is en langs de haven voert. Een man met een taxi biedt aan ons rond te rijden, we horen hem een beetje uit over wat er te zien is, maar besluiten eerst maar eens gewoon rond te kijken.

Langs de haven zijn eettentjes. Wij gaan zitten bij het Gingerhouse voor een kop thee en koffie. Binnen zoek ik nog een taartje uit, we nemen allebei een stuk bananen-kokostaart. Deze smaakt heerlijk. De thee is met melk uit een kannetje, de Engelse manier, dit eiland was dan ook een kolonie van Engeland en de koningin staat er nog steeds op het papier geld. Na het afrekenen lopen we verder over het smalle pad langs de haven. We komen ons eerste strandje tegen, het is wat klein maar wel heel mooi met het heldere water en wit zandstrand. Edwin gaat snorkelen en ziet mooie tropische visjes zwemmen.

Hierna lopen we verder, er is een Princes Margareth trail langs het water. Een smal pad met houten trappen wat omhoog loopt. Overal heb je een geweldig uitzicht over de baai. Op de kades onderweg lopen soms krabbetjes. Via de trail komen we op een groter strand, veel commerciëler ook. Hier gaan de meeste toeristen van de cruiseboot naar toe. Het is dan ook heel druk. Wij lopen over het strand naar het volgende gedeelte van de trail. Daar is het beduidend rustiger. Veel steiler klimwerk ook op minder nette paden. Aan het eind van de trail kom je uit op een steile heuvelweg met rechts een strand. Daar is het lekker rustig. De stranden zijn hier heel mooi met palmbomen erbij, precies zoals je verwacht op zo’n eiland.

We wandelen door de zee en belanden bij een strandbarretje. Daar gaan we lunchen, mooi uitzicht over de baai en we kunnen De Eendracht ook zien liggen. Typische Caribische strandbar van hout met felle kleurtjes, ik eet een omelet ham kaas met een bakje frietjes om te delen en Edwin een visburger al is het niet echt een burger maar 3 vers gebakken visjes op een broodje. Het smaakt allemaal heerlijk. Na het eten terug het strand op, ze hebben daar een schommel aan een boom hangen. Ik moet daar echt even op schommelen aan zee. Al is de schommel wel wat hoog dus het is springen om erop te komen.

We lopen daarna dezelfde route terug, langs de kant van het pad aan het water lopen allemaal krabbetjes die wegspringen als je dichterbij komt. Ook heel veel kleine visjes gezien in het ondiepe water, en zee-egels. Onderweg komen we telkens andere medezeilers tegen, die ook wat rond dwalen, ook veel straathonden trouwens, sommige zijn heel erg schattig. We bezoeken een winkel boven een bar in leuke houten stijl. Daarna naar een supermarkt gelopen. Die zijn niet zo groot hier, maar hebben wel veel voorraad, veel zeilers willen hier natuurlijk hun bootvoorraad aanvullen. Wij kopen water en wat koekjes, en bekijken nog wat kraampjes en winkeltjes, we kopen een souvenir en komen op een terras nog een clubje tegen. Daar drinken we een drankje mee.

Op het VVV-kantoor koopt Edwin nog een sticker van het eiland. Dan terug naar de steiger voor de tender naar de boot. De mensen van het grote cruiseschip gaan op een luxe manier met dichte bootjes en er liggen handdoekjes klaar etc. Een verschil met onze rubberbootjes, maar ja is wel avontuurlijker. De eerste ronde moeten we laten gaan want die zit vol. Daarna op een wankele manier de rubberboot in en terug naar de boot. Daar weer overstappen op de trap, gelukkig gaat dit goed. Een aantal mensen gaat zwemmen of snorkelen rond de boot, zo ook Edwin. Hij heeft veel vissen onder de boot gezien en aan het anker gehangen.

‘s Avonds is er een barbecue op het achterdek. Mooi om zo in de baai te liggen met de lichtjes van het eiland op de achtergrond. De barbecue is lekker met worst, biefstuk, kip, gamba’s en tonijn. Gezellig gepraat met wat mensen met wie we goed op kunnen schieten. Iemand wil nog gaan nacht vissen. Dus wordt er een grote lamp op de reling gemonteerd om vissen te lokken. We zien heel veel kleine pijlinktvisjes, een vliegende vis en grote gepen met blauwe strepen op hun rug. Er wordt niets gevangen echter. Ik hoor de volgende dag wel dat er een vis aanhing, maar toen de hengelaar ging kijken brak de hengel doormidden. We zijn vroeg de hut in gegaan, beetje lezen en luieren.

Chantal

Samenvatting 1e dagen op de Eendracht

Dinsdag

Ik mag de wacht vandaag een beetje overslaan, slecht geslapen en niet helemaal lekker, dus even rust pakken. Rond de middag buiten gezeten en de eerste vliegende vissen gezien. Het lijken net kleine vogeltjes die vlak boven de golven uit springen. Daarna wordt het nog leuker want er komt een klein groepje dolfijnen aan, ze springen uit het water richting de boot. Aan de andere zijde blijven ze even meezwemmen en ineens zijn ze weer vertrokken, maar dat was gaaf. Ik rust nog wat en ga dan bij de wacht op de brug zitten, beetje praten en niksen. Voor de zekerheid een zeeziekte tabletje want ik ben wat duizelig, zeker als je even binnen hebt gezeten. Na een gezellig diner, pak ik 2 uurtjes van de avondwacht mee. Weer een bijzondere sterrenhemel met de cassiopeia, de orion en de melkweg. Het sturen gaat heel goed, Edwin helpt met de aanwijzingen, we gaan erg hard wat in het donker nog steeds een bijzondere ervaring is. De topsnelheid van de dag was 11,2 knoop mooi richtgetal voor ons, we halen 10,9 als ik stuur en daar is de stuurman erg blij mee. Wel spannend als hij naast je staat mee te kijken. Maar het gaat erg goed ik heb er een handigheid in gevonden en Edwins aanwijzingen helpen goed.

Woensdag

Goed geslapen en gewend aan de deining, gelukkig niet zeeziek geworden zoals veel anderen. Met de deining aan boord lopen gaat goed qua evenwicht, al zijn er inmiddels genoeg blauwe plekken van het stoten. Gisteravond ging het in de hut bijvoorbeeld mis, ik had me niet vast toen ik naar de eetzaal wilde en toen het schip de andere kant op deinde vloog ik zo achteruit het bed op, best komisch. We ontbijten en nemen dan de ochtendwacht over. Er is niet veel te doen, veel mensen kwebbelen honderduit maar ik geniet liever van de rust en kijken naar de zee. Ik zie heel veel vliegende vissen, ze komen soms in scholen tegelijk boven springen. Opeens verschijnen ook de eerste vogels, jan van genten waarschijnlijk. Ze vliegen om de boot en soms duiken ze ineens loodrecht de zee in om vis te vangen een prachtig gezicht. Ik mag ook weer sturen, Edwin kijkt mee. De stuurman noemt ons het A-team omdat het gisteren zo goed ging. Vandaag ook, wel wennen want de wind komt van een andere kant, dus je moet even de feeling krijgen. Maar het gaat goed, ik wil eigenlijk niet stoppen. Na de thee help ik mee met het binnenhalen van de binnenstekluiver, het 2e zeil. Ik vier het touw terwijl de anderen het zeil grabbelen. De zeilklusjes zijn best leuk. Daarna niet zoveel meer gedaan, de volgende ploeg wakker gemaakt en toen gaan lunchen, na de lunch opfrissen en lekker lezen buiten. Het is erg warm in de zon gelukkig niet verbrand.

Rond 5 uur worden we geroepen, er zijn dolfijnen te zien bij de boeg. Snel erheen met de camera. Het is een grote groep dolfijnen die snel door het water richting de boot zwemt. Ze springen een beetje uit het water, super gaaf om te zien. Het duurt ongeveer 5 minuten en dan zijn ze helaas weer weg. De foto’s zijn een beetje gelukt, het ging zo snel dat het lastig fotograferen was. Dan is het etenstijd, daarna hebben we een korte dienst niet veel gedaan, wel gestuurd maar dat ging moeilijk met andere wind, de koers bleef weg lopen. Wel een mooie zonsondergang. Er gebeurde ook nog iets raars, op zee dreef een knipperlichtje, het was een klein lampje dat aan en uit ging. We konden niet zien wat het was, de bemanning werd erbij geroepen en een schijnwerper aangezet. Wat het is weten we niet maar het drijft voorbij, kan van een zwemvest zijn, maar we zijn al geen eeuwigheid een boot tegen gekomen. We horen niets er zit ook geen beweging in, dus varen we er voorbij. Vreemd moment was dat.

Donderdag

We hebben de nachtdienst vanaf 4 uur tot 8 uur. Er is een mooie sterrenhemel. Weer gestuurd, deze keer ging het makkelijker en beter als gistermiddag. Er zijn tosti’s en verder is het heerlijk zitten met de deining. Ook nog de leefruimte gesopt, daarna de zonsopgang bekeken, was niet zo heel bijzonder was wat bewolkt. Bij het ontbijt voor de volgende ploeg geholpen met klaar zetten en serveren. Na ons eigen ontbijt wat geslapen, daarna buiten gezeten in de zon met een boek. Bij de lunch gehaktbal met satesaus, het eten is hier goed.Daarna weer de zon in met een boek. Verder gebeurt er niet zoveel we doen een mini bootcamp op het voordek voor de beweging. Dan avondeten en wachten op het plan voor de avond. Er is voor het eerst weer eens land in zicht, 1 van de Caribische eilanden in de buurt. We gaan de zeilen binnen halen, ze moeten er alle 4 vanaf. Dus alle wachtteams draaien mee. Het verloopt wat chaotisch met verkeerde of verschillende instructies, maar een mooi gezicht is het wel. De boot gaat verder op de motor, en we gaan vannacht voor anker in een baai. Dat betekent dat we vannacht ook geen wachtdienst hebben, dus kunnen we heerlijk de hele nacht door slapen. Als het goed is kunnen we morgen aan land. Dat zal met een rubber bootje gaan dus het van de boot in de rubberboot belanden zal spannend worden, net als het vaartochtje daarin.

Chantal

Eerste vaardag op De Eendracht

We worden om half acht gewekt, slapen gaat hier op zich wel, maar door alle geluiden en een nieuw bed toch wat rommelig geslapen. Om 8 uur is er een ontbijtbuffet met broodjes en beleg. Daarna mag iedereen doen wat hij wil. We gaan nog maar even de stad in om voor de laatste keer rond te kijken. 

We lopen een eerste stukje maar zien dan een groepje in een busje, de lokale ov, daar springen we ook maar in. Voor omgerekend € 0,20 brengt deze je naar de markt. Het is een oude rammelbak, waarbij er ook zittingen kunnen worden uitgeklapt voor meer zitplek. Een beetje anders als bij ons.

In de stad lopen we over de markt, sommige dingen qua eten zijn totaal onherkenbaar. Het is veel groente, gedroogde vis en hier en daar wat huis-, tuin-, en keuken spulletjes. Boven hebben ze kleding, allemaal namaak merken. De kruidenmarkt ernaast is echt voor de locals, je mag er geen foto’s maken en er liggen allemaal ondefinieerbare dingen tegen kwaaltjes. We lopen nog wat winkels langs, waaronder 1 met souvenirs, eindelijk een magneetje gevonden voor in de souvenir kast thuis. Verder nog een art gallery bekeken, niet helemaal iets voor ons, maar wel voor 2 anderen in de groep. Dus we lopen met 2 anderen ondertussen even een shopping mall in (is een groot woord) zodat zij kunnen kijken in de gallery.

Binnen is een roltrap die zo traag gaat dat je wel 3x op en neer had kunnen gaan, verder alleen maar goedkope merkkleding, nep dus. De Rayban zonnebril voor een mede zeiler zal voor € 3,50 ook wel niet echt zijn.

We nemen een taxi terug naar de haven, in vergelijking met andere dagen betalen we nog minder, altijd verrassend wat je hier kwijt bent, maar het is nooit meer dan een paar Euro’s. Aan boord even rustig gezeten, daarna tijd voor de lunch.

In de middag krijgen we uitleg over wat basishandelingen voor het zeilen, zoals knopen en werken met een lier. We doen ook onze eerste wachtronde, dat is maar 2 uurtjes, de lange wacht van 4 uur volgt later op de dag. We werken met 3 wachtploegen die elkaar om de beurt aflossen. De werkzaamheden variëren van schoonmaken, helpen met het eten uitserveren tot sturen en werken met de zeilen. Eerst uitvaren en helpen met de werkzaamheden die daarbij horen. Voor ik het door heb zijn we onderweg, zo druk bezig dat ik niet eens in de gaten heb dat we van de kade weg varen. We varen eerst door de riviermond, tijdens het werken wel tijd om naar de kade te kijken. Laatste keer zicht op de jungle van Suriname.

Het werk is tijdens de eerste wacht een kwestie van de zeilen en touwen prepareren zodat de volgende wacht ze kan hijsen. Eten gaat ‘s avonds gezamenlijk, waarna we wat rust pakken want onze eerste wacht is om 12 uur ‘s nachts.

Als we starten gaat de boot vrij hard, even wennen. We gaan de brug op, ‘s nachts zeilen is heel bijzonder. Je ziet niets om je heen, en dendert door de golven. De vorige wacht heeft de zeilen gehesen en we gaan nu hard over het water. Ik mag ook leren sturen wat in het begin lastig is want je moet een bepaalde koers houden, wel leuk natuurlijk. De sterrenhemel is prachtig, het is hier verder natuurlijk donker op zee dus je kan alles goed zien, zoals de melkweg en het zuiderkruis. Om 4 uur zit onze wacht erop en kunnen we slapen. Een hoop geleerd vandaag.

Chantal

Opstappen bij De Eendracht

Vandaag gaan we naar zeilschip De Eendracht om ons te installeren, morgen vertrekt de boot naar Martinique. Eerst ontbijten we nog met broodjes die we gisteren gehaald hebben bij een supermarkt langs de weg. Daarna spullen inpakken. Het regent heel hard deze ochtend, dus we blijven even plakken in ons appartement.

Het uitchecken verloopt zoals verwacht rommelig. Het geld terug vragen van de niet gekomen taxi op de luchthaven lukt niet bij deze mevrouw. De bar rekening moet nog verrekend worden met de borg, maar de mevrouw achter de balie kan niet rekenen in Euro’s. Eerst moeten we € 5,- bijbetalen, maar als Edwin met haar gaat narekenen blijkt dat we geld terug horen te krijgen. De mevrouw komt niet uit de muntjes, een hoop gedoe is het ze rondt veel teveel af omdat ze het niet snapt, maar uiteindelijk komen we er uit.

De tassen laten we nog even in het washok staan, zodat we nog een wandeling door de stad kunnen maken. Het is in vergelijking met andere dagen erg stil op straat omdat het zondag is. Loopt meteen een stuk makkelijker. We lopen door de buurt die op de Unseco Werelderfgoed lijst staat. Deze straten staan vol oude houten huizen en baksteen huizen zoals ze vroeger in Nederland gebouwd werden.

Er is totaal geen onderhoud dus alles ziet er vervallen uit. Het politiebureau is nemen we aan niet in gebruik want de gaten vallen in het pand. Ook wat ministeries hebben hun beste tijd gehad. Alleen die van financiën is modern. Tussen de regenbuien door bereiken we de waterkant, we lopen daarlangs terug naar de markt, die gesloten is net als veel winkels. In het hotel halen we onze tassen op en op straat houden we een taxi aan om ons naar de haven te brengen.

Daar aangekomen moeten we ons melden en is er een bagagecheck. Het meisje heeft echter meer interesse om te praten met een collega, dus zodra de koffer open is kijkt ze even, ziet dat het teveel werk is en vindt het wel prima, lekker makkelijk door dus. Via de containerhaven lopen we naar het schip.

Daar installeren we ons in onze tweepersoonshut. Tassen legen in de kasten en laatjes, de komende dagen geen gerommel meer met een koffer. De rest van de middag gaat op aan kennis maken met iedereen, en een welkomstdrankje.

Het diner is een buffet met kip en nasi, smaakt goed. Daarna gaat iedereen bij zijn wachtploeg zitten en krijgt uitleg van de kwartiermeester die de wacht begeleidt. Na een voorstel rondje blijkt dat we met veel mensen zitten die al eens eerder zijn mee geweest. Op het achterdek drinken we nog wat en maken een praatje, daarna naar de hut en even relaxen. Morgenmiddag gaan we vertrekken.

Jungletocht bij Brownsberg

Vandaag gaan we een tocht door de jungle maken naar Brownsberg. We moeten ons om half 9 melden bij Cafe ‘t Vat. De tour bestaat uit 7 deelnemers, de gids en de chauffeur. Er is 1 Amerikaanse vrouw bij, voor de rest Nederlanders allemaal afkomstig van De Eendracht. Met het busje rijden we de stad uit, de gids vertelt op een leuke manier over de plekken in Paramaribo waar we langs rijden. De man werkt trouwens niet alleen als gids maar is ook havenarbeider en taxichauffeur.

Buiten de stad rijden we via een soort van snelweg naar de eerste stopplaats langs de weg voor een ontbijt. Bij een klein cafeetje langs de weg kunnen we broodjes bestellen en een lunch. Het broodje ei smaakt heerlijke en voor de lunch bestellen we nasi, dat eten we later op als we bij Brownsberg zijn.

Na nog een lang stuk snelweg komen we bij wat dorpjes uit, waarna de gewone weg ophoudt en overgaat in een zandweg. Deze is door de regen van de afgelopen tijd verandert in een modderpoel. Er staat een ander busje met Nederlandse toeristen vast in de modder. De chauffeur van onze bus gaat met touwen helpen. Met onze bus trekt hij die andere los, die daarna weer verder kan door de modder. Onze bus heeft betere banden en is een four wheel drive, dus voor ons is het makkelijker om er doorheen te rijden.

De modder weg zal gereden worden tot we bovenop de berg zijn. Het is heel smal, met diepe plassen en kuilen, we hobbelen en stuiteren over de weg. De bebossing is erg krap langs de weg dus de bladeren en takken zwiepen door de open ramen. Een heel avontuur, op sommige stukken komt de bus met moeite omhoog of glijden we een stukje terug. Tot we eindelijk boven zijn, een enerverende rit, maar wel leuk om zo boven te komen. We hebben bovendien nog mazzel dat er geen bomen op de weg liggen zoals een paar dagen geleden, want die moeten dan eerst verwijdert worden.

Eenmaal boven is er een primitief toilet en een hutje waarin we de lunch, onze nasi dus gaan eten. Het smaakt goed al moet je niet te lang om je heen kijken, want dan zie je allerlei rare insecten om je heen. In een boom zit een hele grote vlinder, en we zien een boskonijn lopen, oftewel een agoeti. Er is ook een uitkijkpunt over de jungle en het Brokopondomeer, deze is ontstaan door de aangelegde stuwdam. De hele omgeving daar kwam toen onder water te staan, hele dorpen zijn verdwenen en er steken nog boventoppen boven het water uit, want die zijn gewoon blijven staan.

We stuiten ook op een mieren snelweg, een heel pad vol met mieren die kleine blaadjes verplaatsen naar hun nest, een gekrioel van jewelste, je krijgt er jeuk van. We smeren ons nog eens in met deet tegen de insecten en wandelen dan met de gids de jungle in. Eerst langs het pad waar we met de auto hebben gereden, de grote plassen water ontwijkend, en dan een bospad in. De route heeft makkelijke stukken, en wat avontuurlijke delen. Zo moet je over een boomstam lopen om over het water te komen, en regelmatig over een boomstam klauteren om verder te komen.

De gids vertelt over de soorten bomen en dieren die we tegen komen, zoals de groene gifkikker die naast het pad zit. Het afdalen naar de waterval is een heel lastig stuk. Het gaat steil naar beneden soms via trapjes, maar die zijn er niet altijd en dan moet je glibberen over boomstronken en gladde stenen. De laatste meters zijn heel lastig, je kan je voeten niet makkelijk plaatsen en het is steil. Maar uiteindelijk zijn we bij de waterval, natuurlijk erg mooi om te zien. Sommige mensen nemen een duik onder de waterval, wij houden het bij foto’s maken.

Terug naar boven is zwaar door de warmte en de steile stukken. We pakken boomstammen en dergelijke vast om makkelijker te klimmen. De terugweg gaat een stuk makkelijker, helaas komen we behalve een leguaan niet echt meer diertjes tegen. Vies, onder de modder komen we terug bij het startpunt. Daar is het tijd voor wat snacks en een drankje. De gids wil ons nog een mega grote spin laten zien in een hut, maar gelukkig vindt hij het niet, want ik had er geen behoefte aan.

Terug over de weg met de bus is net zo enerverend als heen, glibberend en stuiterend komen we beneden. Daar maken we in stop in een dorpje en trakteert de gids iedereen op een glaasje Parbo bier. Edwin drinkt nooit bier, en vind het niet lekker, de gids moet heel erg lachen om zijn gezicht na een slokje. Chantal drinkt ook nooit bier, maat maakt het glaasje wel leeg.

Daarna is het een lange saaien rit over de snelweg terug naar Paramaribo. In bewoonde gedeeltes schreeuwt de gids of de chauffeur soms ineens door het raam naar buiten als ze een bekende zien, dat zou je bij ons eens moeten doen. We worden netjes afgezet bij de Keizerstraat in de buurt van ons hotel. Het was een leuke dag zo in de jungle, een hoop gezien en gedaan. Morgen hebben we nog wat tijd in de stad voordat we ‘s middags aan boord gaan van de Eendracht voor de zeiltocht naar Martinique.

Eerst nog bij het uitchecken bij dit hotel onderhandelen over wat zaken. Het hotel zelf is op zich ok, maar de communicatie laat te wensen over, ik moet nog geld terug krijgen voor de niet gekomen airport shuttle, de borg moet nog verrekend worden met de bar rekening. Dat wilde de receptie ineens vanavond doen, maar ik heb ze maar tot morgen laten wachten. Verder is er geen schoonmaak geweest, hebben we moeten zeuren voor handdoeken, kortom qua service niet de beste ervaring, eens kijken hoe dat morgen afloopt.

Chantal

Dag 2 en 3 in Paramaribo

Gisteren niet zoveel gedaan, kleine wandeling gemaakt, op zoek naar een bakkerij voor broodjes, maar die is gesloten en er zit niet echt iets in de buurt. Een fatsoenlijke supermarkt is er ook niet, alleen kleine zaakjes met wat snacks. Gelukkig kun je bij het hotel wel wat te eten krijgen. De rest van de middag een beetje geluierd, lekker lezen en zo. Het is hier lekker warm in de schaduw maar in de zon brandt je snel weg. Tussendoor ook enorme hoosbuien, ben je meteen doorweekt als je dan buiten bent. Ook onder het afdakje voor het appartement is het dan niet meer droog.

Edwin arriveert rond half vijf eindelijk, veel gedoe met de immigratie en visums. Daardoor weer een hele dag kwijt, maar we zijn nu na 4,5 week wel weer lekker samen. Zijn oversteek met zeilschip De Eendracht is vlot verlopen, geen slecht weer. We hebben veel bijgepraat en een deel van de bemanning en opstappers van het zeilschip logeert hier ook, dus ‘s avonds in de bar nog wat mee gepraat.

Vanmorgen hier ontbeten, je kan hier een lekkere groente omelet krijgen. Daarna naar buiten voor een wandeling. Met Edwin erbij opeens geen last meer van de opdringerige mannetjes op straat. We lopen door de winkelstraten, af en toe een bui ontwijkend onder de overkappingen. De overdekte markt is erg druk, overal hebben ze daar plastic tassen van de Jumbo en nog wat Nederlandse winkelketens hangen. Die zitten hier niet maar de tassen zijn zeker geschonken of zo.

De groentemarkt doorgelopen, meteen aanspraak met een Surinaamse meneer die ook in Nederland woont. Ook de kruidenmarkt doorgelopen, veel onherkenbare dingen daar. We lopen door naar de waterkant, in de verte kunnen we De Eendracht zien liggen. We lopen langs het presidentiële paleis, met daarnaast een zeer lelijke Kerstboom. Dan komen we bij Fort Zeelandia, een voormalig Nederlands fort waar nu het Surinaams Museum in zit, we bezoeken het museum niet, maar kijken er wat in de omgeving rond. Er staan bijvoorbeeld ook nog oude officierswoningen. Overal komen we Eendrachters tegen, iedereen bezoekt hetzelfde.

We maken een foto bij het IloveSU logo en bezoeken een kleine palmentuin, met metershoge palmen en een grote hagedis die door de struiken kruipt. Hierna lopen we naar Cafe ‘t Vat een bekende rondhang plek voor Nederlanders in een uitgaansgebied. Ook hier voor Edwin veel bekenden van zijn reis. De lunch duurt heel lang, eerst lang wachten voor het bestellen en dan een eeuwigheid wachten op eten. Het gaat bij een andere tafel ook nog mis als de ober met eten aan komt lopen en net de wind onder het tentdoek slaat, gevolg al het regenwater zo over de ober en de borden heen.

Na het eten weer nieuwe aanloop van Eendrachters, deze keer mensen die net als ons zondag gaan varen. We lopen na een kort praatje terug richting hotel. Bij de McDonalds een ijsje gehaald. Daarna geluierd bij het zwembad. Morgen gaan een we dagtocht maken in de jungle.

Chantal

Eerste dag in Suriname

Slecht geslapen, en door het tijdsverschil vroeg wakker, het vuurwerk gisteravond knalde ook nog lang door dus dat hielp ook al niet. Maar goed buiten bij de bar en het zwembad hebben ze een klein ontbijtbuffet, met onder andere pindakaas, daar ben ik heel blij mee. Het is hier al erg warm richting de 30 graden en erg benauwd/klam. Van Edwin krijg ik het bericht dat ze vandaag nog niet aan land mogen, ze moeten op de douaneformulieren wachten, dus nu komt hij morgen pas aan land. Erg jammer want de boot ligt hier zo dichtbij.

Ik ga dan maar in mijn eentje op pad, vooraf was ik wel gewaarschuwd om goed op te letten. Als blanke vrouw alleen val je nogal op hier, en dat klopt. Het is ook even wennen op straat dus ik hou de route simpel om niet te verdwalen en loop recht door de Keizerstraat waar ook ons hotel zit. Er zitten veel winkels en eettentjes, als van buitenaf niet altijd duidelijk wat ze verkopen.

Aan het eind van de straat ga ik naar rechts naar de waterkant. Het begint wat te regenen, klein tropisch buitje. Hier is het drukker op straat want er is een soort busstation en een markt. Ook wat irritanter volk wat je naroept. Ik probeer bij een bank wat Surinaamse dollars te pinnen, maar dat lukt niet. Beetje lastig want op internet stond dat je vaak ook met euro’s kan betalen, maar dat is niet waar.

Even terug naar het hotel gegaan, en op internet gekeken, ik moet voor het wisselen naar een cambio, een wisselkantoor. Die was ik al wel tegen gekomen, maar die zagen er wat vaag uit. Ik zoek er 1 in de buurt maar er breekt een enorme hoosbui los. Niet normaal zoveel regen in korte tijd, gelukkig zijn er overkappingen blijf ik aardig droog. De buien zijn er veel, maar gelukkig erg kort. De eerste 2 cambio’s zijn dicht, dan maar terug naar de straat met vage tentjes. Daar vind ik er 1 met koers op het raam geplakt, weet je meteen waar je aan toe bent.

Eindelijk kan ik wat kopen, alleen nog geen supermarkt gevonden wel een mini zaakje met basis dingen, en vooral lege planken. In ieder geval hebben ze water en wat snacks. Voor de lunch dan maar naar de McDonald’s om de hoek. Voor de rest zien de eettentjes mij er wat te vaag uit. Alles is hier trouwens erg goedkoop voor een flesje water ben ik maar € 0,30 kwijt en een medium menu van de Mac kost nog geen € 4,-.

Terug gelopen naar het hotel en daar maar wat geluierd en gelezen. Er is niet zoveel te doen en in mijn eentje op straat lopen heb ik geen zin meer in. ‘s Avonds in de bar van het hotel wat kip gegeten. Morgen komt Edwin eindelijk aan in de middag. Wordt het in ieder geval gezelliger en kunnen we weer samen op pad.

Chantal

Vertrek naar Suriname

Na een korte Oudjaarsnacht al vroeg naar Schiphol. Met de taxi naar Centraal Station, want er rijdt nog geen OV. Op Schiphol is het lekker druk, eerst de koffer dicht laten sealen. Dan in een enorm lange rij om de koffer in te checken. Daarna is het wachten op vertrek. In het vliegtuig heb ik de laatste rij bijna voor mezelf, de man naast me heeft zich verplaatst, maar net voordat we weg gaan komt er toch iemand zitten, jammer. We vertrekken trouwens een uur te laat door een onwel geworden passagier die van boord moet. Onderweg valt er nog iemand flauw, voor de rest een lange zit. De man naast me is wel vriendelijk, helpt me met het douaneformulier, wat ze volgens hem toch niet lezen, en geeft me telkens koekjes die hij uit de keuken op haalt.

Vlak voor aankomst moet de cabine behandeld worden tegen eventuele insecten, dus men loopt met spuitbussen de boel plat te spuiten, komen er geen vreemde beestjes aan land in Suriname. Van bovenaf een mooi uitzicht op de jungle. De landingsbaan is een betonnen plaat met een klein gebouw. Voor de douane is het lang wachten, maar ik heb wel mazzel want ik heb mijn toeristenkaart al. Die kun je regelen op Schiphol, alleen kon dat vandaag op Nieuwjaarsdag niet, dus moet het merendeel van de passagiers die hier eerst halen. Op de koffer moet ik dan weer wel heel lang wachten, blij als die er is.

De geregelde shuttle van de luchthaven is er niet, wel allerlei andere taxichauffeurs die meteen op je af duiken. Ik kies een oudere man uit, die probeert mijn hotel te bellen, maar die nemen niet op. Dan maar met hem mee, het is zo’n lange dag, ik wil nu wel eens naar het hotel. Even wennen ze rijden hier links, en ondanks dat het al donker is valt er genoeg te zien. Veel huisjes langs de weg, waar iedereen voornamelijk in de open buitenruimte leeft, ook allerlei winkels ze zien er wat ouderwets uit.

Inhalen doet de chauffeur veelvuldig, eerst toeteren dan groot licht aan zetten en gas geven. Op zich rijdt hij verder netjes, maar ik ben blij dat hij telkens goed door heeft dat er ook mensen in het donker vlak langs de weg lopen. In Paramaribo zelf is het rustig op straat, ik kan er nog niet veel van zien. Bij het hotel een mooi appartement gekregen met 2 etages, een keuken en woonkamer.

Ik eet in de bar nog wat frietjes en Surinaamse bitterballen, die zijn een beetje pittig. Daarna gaan slapen, ben doodop na de korte nacht en lange dag. Ze mogen hier trouwens nog vuurwerk afsteken tot 2 januari, dus stil is het niet. Hopelijk komt Edwin hier morgen ook aan, de boot ligt al voor de kust.

Chantal