Vandaag weer buiten op ons terras bij het huisje kunnen eten. Ook nu kwam de kat weer bedelen, maar minder als gisteren, waarschijnlijk ergens anders al eten gehad. Met de auto gereden naar Sagres, daar staat een fort op 1 van de meest zuid-westelijke puntjes van Europa. Je betaalt € 3,- toegang en die is het meer dan waard. Het fort is slechts de entree naar een wandelgebied over de steile kliffen. De zee buldert zo’n 50 meter lager tegen de rotsen. Dat geeft een heel hard rommelend geluid en de spray van de golven waait hoog op.

We hebben het complete wandelpad afgelopen en onderweg nog een soort kunstwerk ingelopen. Daarin zitten roosters op plekken waar eigenlijk een gat in de grond naar zee zit. Telkens als er een golf tegen de rotsen daaronder slaat geeft dat heel veel wind naar boven en een bulderend geluid. Verderop is ook een gat in de grond die geeft zicht op een uitgesleten stuk rots waardoor er een gat in de rots zit waar je de zee door ziet. Nadat we om de vuurtoren zijn gelopen kom je terug bij het fort en kun je over de muur lopen met uitzicht op het strand en het stadje in de verte. Er staan nog wat kanonnen. Ook staat er nog een oude kerk, maar die kun je niet bezoeken.

Dit was een leuke wandeling met heel mooi uitzicht. We stappen de auto in om een stukje verder te rijden naar Cabo de São Vicente. Daar staat een vuurtoren en dit plaatsje wordt meestal aangegeven als meest zuid-westelijke punt van Europa. Overdreven gezegd wordt het gezien als het einde van de wereld. In ieder geval is het een plek waar je ook mooi uitzicht hebt over de kliffen. De zee slaat hier iets minder hard op de rotsen en het is toeristischer dan het fort.

Er stoppen veel touringcars en er staan wat kraampjes. Onder andere van Duitsers het kraampje Letzte Bradwurst vor Amerika. Heel populair en er komen hier dan ook veel Duitsers. Edwin haalt er ook een broodje braadworst. Je krijgt er een oorkonde bij zodat je kunt laten zien dat je er geweest bent. Voor het kraampje is een oudere meneer heel lang aan het poseren voor de foto. Doordat het zolang duurt staat hij prominent met zijn gele shirt op iedereens foto, en hij koopt niet eens iets. IJdele meneer hoor.

Als we terug rijden naar de hoofdweg zien we een vol parkeerterrein met campers van surfers, er is inderdaad een strand beneden deze parkeerplaats. Wij stoppen ook om te kijken naar de surfers. Je moet wel een afdaling doen naar het strand. Het eerste gedeelte gaat prima over een brede trap, en je hebt dan een mooi uitzicht op het strand. Via een steilere trap kun je verder afdalen naar het strand. Edwin gaat naar beneden, ik heb dan toch erg last van de diepte naast de steile trap zonder leuning, dus ik blijf lekker bij het eerste uitkijkpunt. Als Edwin weer boven is blijven we nog een tijdje kijken naar de capriolen van de surfers.

Dan weer de auto in, we rijden dezelfde route terug maar besluiten een tussenstop te maken bij Praia do Zavial. Een mooie heuvelachtige weg leidt er naar toe. Ook hier bij het strand staat het vol met campers van surfers, en dit is er dan ook een prima plek voor. Het strand ligt ingeklemd tussen 2 rotswanden en er staan best hoge golven. We blijven een tijdje kijken naar de surfers. Daarna lopen we naar restaurant Zavial dat direct aan het strand zit.

We bestellen hier een omelet en een baguette met kip. Edwin krijgt mijn frietjes, omdat hij er geen gekregen heeft en ik ze toch niet kan eten. Tijdens het eten begint de wind aan te trekken en wordt het frisser. Er was ook regen voorspeld en boven zee hangen steeds meer wolken. Hopelijk houden wij het droog. Edwins blik valt ineens op een bordje dat je alleen met cash geld kan betalen. Ik heb nog wel wat bij me, maar we rekenen uit dat het niet genoeg is. Aan de ober maar gevraagd hoe we dat kunnen oplossen. Net als veel andere restaurants hebben ze een geldautomaat naast het restaurant staan. Je kunt dus alleen met cash betalen en kunt als je niet genoeg hebt meteen geld opnemen. Irritant maar hier heel normaal. De ober was verder heel vriendelijk en het is prima opgelost.

We besluiten vanwege de dreigende regen meteen naar Lagos te rijden. Onderweg nog een gevaarlijk moment als er opeens een hond over de weg rent. Waarschijnlijk ontsnapt (men heeft hier veel waakhonden op terreinen lopen) en in paniek de weg op gerend. Edwin trapt vol op de rem, en gelukkig rent de hond opzij waardoor we hem niet aanrijden. Achter ons moet iedereen remmen want de hond vliegt alle kanten op. Arm dier, maar die kun je niet zomaar vangen en van de weg halen, hopelijk is het goed afgelopen.

In Lagos een ijsje gehaald, en daar begint het inderdaad een beetje te regenen, maar niet heel hard. We rijden terug naar het huisje en plukken 3 sinaasappels van de boom. Edwin perst ze uit en het glaasje sap smaakt heerlijk. De schillen bewaren we voor de varkens op het terrein. Eerst lekker rustig zitten. De hangstoel op het terras leent zich uitstekend om mijn boek in te zitten lezen. De kat komt even kijken of er wat te eten is, nee dus. Daarna vertrekt ze weer.

Voordat we gaan eten lopen we langs de varkens om de schillen in het verblijf te gooien. Die waren er heel blij mee, alles gaat op. Misschien morgenochtend nog een keer doen. Wij eten bij de McDonald’s om de hoek. Snel en makkelijk eten. Dan nog naar een uitzichtpunt gereden om in de schemer op de zee en rotsen uit te kijken. Als het donker wordt rijden we via de boulevard terug.

Morgen gaan we hier weg en rijden via de kust naar Faro waar in de avond ons vliegtuig terug naar Nederland vertrekt. Altijd jammer als de reis er bijna op zit, maar wel fijn om ons kleine konijntje weer terug te zien.