Weer een vroege ochtend, na een snel ontbijt met de metro naar de ferry bij Vivo centre zodat we met de boot naar Batam, Indonesië kunnen. We worden weer uit gestempeld bij de douane. In de regen, voor het eerst dat we hier zijn, over de steiger naar de boot. Het is rustig aan boord, er is voldoende zitplaats bij de ramen.

De zee is vrij ruw, dus het is een wiebelige overtocht, maar het gaat wel snel. Je vaart tussen enorme tankers door. Onderweg spelen ze na het veiligheidsfilmpje, grappige filmpjes af een soort bananasplit, sommige zijn erg flauw maar vermakelijk is het wel. Aan de overkant van boord en we zijn in Indonesië. Bij de douane gaat het snel, en we zijn weer een stempel rijker.

Bij de aankomst poort staat onze taxichauffeur en gids voor de dag ons met een naambordje op te wachten. Niet dat het bordje nodig was, want we zijn de enige Westerse toeristen op de boot. Eerst een toilet bezoeken, tja als ze allemaal zo zijn hier. Er is een douchekraan in, zodat men zich kan wassen voor het gebed, gevolg is dat alles van boven tot onder nat is. Verder wordt hier geen wc-papier gebruikt, een fijne wetenschap.

We gaan op pad, het is hier een totaal andere wereld als in Singapore. Allemaal veel ouderwetser, voetpaden van zand ook, gebouwen die half af zijn en heel veel scooters en motoren in plaats van auto’s. Onze gids komt van dit eiland, ze spreekt nog niet zoveel Engels maar weet wel wat leuke plekken om te laten zien. Zonder gids is het lastig hier, dan moet je of zelf een auto huren of met een groep in de bus mee, dit leek ons leuker.

De eerste stop is bij de welkomst letters van Batam. Op een vervallen parkeerplaats kun je voor de letters op de foto gaan. Hierna rijden we door naar de Maha Vihara Duta Maitreya tempel, een tempel vol lachende boeddhabeelden. Het is een enorm gebouw, de schoenen moeten uit voordat we naar binnen mogen. Er zijn een paar enorme boeddhabeelden te zien. Buiten verteld een meneer die hier werkt ons over Chinese sterrenbeelden, en zoekt op welke wij zijn. Het is een aardige man die leuke dingen verteld, maar op een gegeven moment hebben we het wel gehoord, het is natuurlijk vriendelijk maar na een tijdje wil je verder.

Dat doen we dan ook, de auto weer in en door naar de Barelang brug, de grootste toeristische attractie hier. Het is een rit van een half uurtje, waarbij we onderweg door echte arme gedeeltes van het eiland komen. De huizen gemaakt van golfplaten en hout, soms van steen. Veel marktkramen langs de weg die allemaal chips en water lijken te verkopen. De kraampjes zakken bijna van ellende in elkaar. Ondertussen worden we de hele tijd ingehaald door brommertjes links en rechts over de weg scheuren. Een totaal andere omgeving als Singapore dus.

Bij de brug veel lokale toeristen, we zijn de enige Westerse toeristen. Dat valt nogal op, we trekken meer bekijks dan de brug. Die overigens niet echt bijzonder is. Overal lopen fotografen die mensen op de foto zetten, snel een printje maken achterop een kastje van hun scooter, en deze dan verkopen.

Een groepje dames uit Sumatra heeft ons gespot en ze vragen iets over een foto. Wij denken dat ze willen dat we een foto van hun maken, maar nee ze willen met ons op de foto. Heel apart, we weten niet goed waarom, maar het is wel ok. Onder luidt geroep en enthousiast gaan we met ze op de foto. Even later worden we door nog 4 mensen aangesproken, die willen ook met ons op de foto, we doen dat maar, toch is het een raar iets.

Na de foto’s rijden we door naar de Vihara Budhi Bhakti tempel. Een tempel met verschillende grote beelden en een centrale plek die mooi versierd is met rode lampionnen en kaarsen. Van de gids krijgen we muntjes om in de vijver te gooien en een wens te doen. Daar zijn wij eigenlijk niet zo van, maar ze dringt aan, dus doen we het maar.

Rond de middag komen we aan bij een winkelcentrum. Een klein beetje geld gewisseld, want je kunt hier niet pinnen. Het toilet is met zo vreselijk als op de luchthaven, hoe doen die mensen dat hier zelf toch. Bij een bakker kunnen we broodjes halen, je mag zelf pakken, er is zoveel lekkers. De dame achter de balie roept nog wat over een aanbieding, we snappen het niet helemaal maar het blijkt dat we 2 gratis broodjes mogen pakken. En het kost hier al helemaal niets, de hele dag door verbazen we ons over de prijzen.

De broodjes smaken goed, en we hebben nog wat tijd om door het winkelcentrum te lopen. Daar is niet veel bijzonders, behalve het personeel. Zodra je door een winkel loopt komt er een schaduw in de vorm van een verkoper achter je aan. Ze zeggen niets, maar blijven vlak achter je staan of lopen, best irritant want je kunt ze niet afschudden.

De volgende stop is bij een kleine tempel, deze ziet er mooi uit, wat ouder als de vorige 2, alleen staan er borden dat het niet voor toeristen bedoeld is. Dus gaan we weer weg. De gids weet nog een leuk park waar je herten kunt voeren, was wel leuk.

Iets waar je voor naar dit eiland komt is de layer cake. Een cake met heel veel dunne laagjes, bij ons bekend als spekkoek. We gaan naar de bekendste bakker ervan, de Golden Layer Cakes. Daar mag je proeven en dan kiezen welke smaak je wilt. We kiezen er 1 met kaneel, die smaakt het lekkerst.

De laatste stop is bij een park aan het water, het is een klein pretpark wat is uitgestorven, en vergane glorie is. Veel is er niet te beleven. Voor een aantal mensen zijn wij weer de grootste attractie. Een aantal dames van Batam komen op ons af, super enthousiast lachen en gillen. Ze willen met ons op de foto. Voor ik het door heb sta ik al met een mevrouw op de foto. Edwin moet erbij, een willekeurige jongen wordt gevraagd de foto te nemen. Dolenthousiast zijn ze, wij weten niet wat ons overkomt, zo voelt het dus om beroemd te zijn. Heel gek hier.

Bij de ferry poort zeggen we onze gids gedag, en bedanken haar voor de service. We moeten nog even wachten voor we de boot op kunnen. Dus eten we bij de bakkerij een broodje met mierzoete thee, niet weg te krijgen. In de hal beneden klinkt een soort fanfare muziek. Daar is een muziekevenement aan de gang, allemaal schoolmeisjes met trommels en dergelijke.

Als we hierna denken, kunnen er nog meer gekke dingen gebeuren, worden we aangesproken door 3 schoolmeisjes. Wij denken dat ze net als de anderen met ons op de foto willen. Maar nee, zij willen een interview op camera. We moeten onze mening geven over Batam, dit winkelcentrum etc. Hier hebben we niet zo’n zin in, dus zeggen we nee. Ze zijn daar heel teleurgesteld over, dat vinden we best zielig, maar we gaan niet overstag.

Bij een enorme supermarkt willen we onze laatste roepies opmaken. Omdat alles zo goedkoop is, is dat nog lastig ook. Bij de muziekoptredens kijken we ook nog even kort, maar dat is niet vol te houden, de kinderen zingen enorm vals.

Met de boot gaat de terugreis vlot, weer dezelfde flauwe filmpjes als op de heenweg. De 3 mannen in traditionele kleding schuin achter ons liggen helemaal in een deuk. We eten bij het foodcourt lekkere rijst met kip en gaan na deze lange dag terug naar het hotel.

Batam bezoeken was heel leuk, maar zo mooi en luxe als het eiland wordt aangeprezen op filmpjes is het allemaal niet. Het is meer een project voor toeristen wat niet echt van de grond komt, wat wel jammer is. We hebben ons echter wel vermaakt.

Chantal