We zijn vandaag vroeg uit de veren omdat we een lange trail in Zion National Park gaan lopen. We ontbijten met broodjes in de camper en pakken een lunch en wat snackjes in voor de wandeltocht. Daarnaast zo’n 6 liter water voor onderweg. Om half 8 gaan we op pad, we lopen naar het park wat om de hoek van onze camping zit. Daar laten we onze American National Park pas zien bij de entree, waarvan we weten dat hij gisteren is verlopen, maar even kijken hoe dat gaat. Heel makkelijk dus, want de dame geeft aan dat de pasverlopen is, vraagt hoeveel dagen we nog blijven, 1 dus, en zegt dan snel bye bye, met andere woorden het is goed, doorlopen maar. Dat scheelt anders hadden we een dagentree moeten betalen.

Bij de shuttle bus is het heel druk, veel mensen zijn vroeg op pad gegaan om de warmte in de middag te vermijden tijdens het lopen. We moeten 2 bussen laten gaan voordat we mee kunnen. In dit park mag je niet overal komen met de auto en gaat alles met bussen, er zijn 9 stops en het is wel zo makkelijk want de rit gaat vlot.

Wij gaan er uit bij de halte Grotto, vanaf daar lopen we de Angels Landing trail, en behoorlijk zware, maar we hebben hem vorig jaar ook gedaan dus we weten wat ons te wachten staat. De trail is als je heen en terug loopt ongeveer 8,7 kilometer, met een klim van in totaal 453 meter.

Het eerste gedeelte is vrij vlak en volgt de Virgin River, waarna het goed begaanbare pad over gaat in haarspeldbochten met een steeds steiler wordende klim. Gelukkig staat het pad nog in de schaduw, want het is best zwaar en met de zon erbij zou dat niet fijn zijn. Na een flinke klim kom je op een heel steil pad uit, naast ons heb je een mooi uitzicht over de canyon en het pad beneden waarop wij naar boven gelopen zijn.

Het volgende deel van de route is tussen 2 steile bergwanden in, een smalle canyon waar bijna geen hoogteverschil is. Aan het eind daarvan gaat het pad weer kronkelend omhoog tot je bij de laatste serie van 21 korte haarspeldbochten komt met een enorm stijgingspercentage. Het pad is heel steil dus we zijn blij als we boven staan. Je bent dan bij Scouts Lookout, een klein plateau voordat de laatste klim naar de top van Angels Landing begint.

Tijd voor een korte pauze om wat te eten, we zijn 2 Nederlanders tegen gekomen, een stel dat net een paar dagen in Amerika is, maar ook al eens deze omgeving heeft bezocht. Edwin gaat samen met hun de laatste steile beklimming doen naar de top. Ik ga niet mee want de beklimming gaat over smalle rotsen, waarbij je kunt vast houden aan kettingen, en op sommige stukken aan 2 kanten recht naar beneden kijkt de canyon in. Dat is niet aan mij besteed, dus we spreken een terug kom tijd af.

Intussen ga ik een stuk van de West Rim trail lopen. Dat gaat ook omhoog maar niet langs diepe afgronden. Het pad varieert van goed to zand en rotsen waarbij je zelf de beste loop optie moet kiezen, heel leuk. Het is nog erg stil op deze trail, slechts af en toe kom ik iemand tegen, die dan vraagt hoe het gaat. Na een moeilijk stukje klimmen kom ik boven en kan eigenlijk niet goed zien waar de route verder gaat. Ik denk dat je over een groot geel rotsblok moet klimmen maar dat ziet er niet makkelijk uit.

Ik besluit maar om te keren, ik wil niet verdwalen en dit is ook niet makkelijk te doen. Terug kom ik op een plateau van rots en zand. Ook daar moet je zelf kiezen hoe je naar de rand komt, ik vind dat steeds leuker. Eenmaal aan de rand heb je een mooi uitzicht op de canyon en op Angels Landing. Ik ben bijna de hele tijd alleen, lekker rustig. Na een tijdje weer terug gegaan en naar het afspreek punt gelopen.

Edwin is echter veel langer onderweg als gedacht want de laatste klim is ondanks zijn moeilijkheidsgraad enorm populair. Het is er veel te druk en klimmers en dalers moeten op elkaar wachten. Ik wacht met wat andere mensen op de terug kerende klimmers. Wel gezellig wat gepraat met verschillende Amerikanen, foto’s gemaakt op verzoek van terug kerende groepen tot Edwin eindelijk naar beneden komt.

Hij is met de 2 andere Nederlanders naar de top geweest wat heel gaaf was, maar wel moeilijk voornamelijk door de drukte. Maar hij heeft wel een mooie klim gemaakt en genoten van het uitzicht. We eten in de schaduw onze lunch, ondertussen de opdringerige eekhoorns ontwijken.

Voor we naar beneden gaan, lopen we het eerste stuk van de West Rim trail nog, dan kan Edwin naar het uitkijkpunt waar ik eerder was. We zien dat er nu echt een rij is ontstaan voor het gedeelte met de moeilijke klim, fijn dat Edwin dat voor was, want dat maakt het niet makkelijker. Onderweg komen we een Nederlands meisje tegen die ook deze trail heeft gelopen, we maken een praatje over de trails, haar vriend wacht beneden op haar, want die houdt hier niet van. Als dat niet het geval was geweest had ze nog uren door kunnen lopen.

Bij het uitkijkpunt zijn er nu wel mensen, ook weer foto’s van ze gemaakt op verzoek. Wel gevraagd of ze voorzichtig willen zijn, want ze gaan soms wel heel makkelijk op een schuin aflopende rots staan. Ik wil natuurlijk niet hun laatste foto maken.

We lopen daarna de trail weer helemaal naar beneden. Dat gaat toch een stuk makkelijker als klimmen. Op de steile gedeeltes wel wat lastig lopen, als we een flink eind naar beneden zijn afgedaald krijgen we vol de zon erop. Het is meteen erg heet, we verbazen ons over de hoeveelheid mensen die nu nog omhoog gaan op het heetste van de dag. Dat wordt afgeraden, en dat is te begrijpen, maar goed eigenwijze mensen, sommigen ook met slecht schoeisel en geen of weinig water bij zich. Ik denk dat ze het onderschatten.

Eenmaal beneden weer blij dat we een mooie tocht gemaakt hebben, we hebben er op ons gemak en met pauzes erbij ongeveer 5 uur over gedaan. Tijd voor een drink- en eetpauze bij het busstation in de schaduw. Daarna terug gelopen naar de visitor lodge met een souvenirwinkel. Daar kort rond gekeken en de bus terug genomen naar het begin van het park. Gewandeld naar de camping en onderweg een overheerlijk ijsje gehaald. We nemen hier altijd maar 1 bol, want ze scheppen dan meteen een heel bakje vol.

Op de camping even rustig gezeten om de benen te ontspannen. Naast ons nieuwe buren, weer Nederlanders. We zijn voor het avondeten naar een Mexicaans grill restaurant Whiptail Grill, naast de camping gelopen. Daar hadden ze een overheerlijk hamburger met bacon en van alles erop en voor Edwin een kipburger met allerlei aanvullende ingrediënten met zalige frietjes. Was heel goed eten.

Toen naar de camping terug gegaan. Bij de camper gezeten, morgen gaan we hier weer weg om naar Las Vegas terug te keren. Ons kampeeravontuur zit er alweer bijna op, de tijd vliegt hier.

Chantal