Vandaag gaan we een tocht door de jungle maken naar Brownsberg. We moeten ons om half 9 melden bij Cafe ‘t Vat. De tour bestaat uit 7 deelnemers, de gids en de chauffeur. Er is 1 Amerikaanse vrouw bij, voor de rest Nederlanders allemaal afkomstig van De Eendracht. Met het busje rijden we de stad uit, de gids vertelt op een leuke manier over de plekken in Paramaribo waar we langs rijden. De man werkt trouwens niet alleen als gids maar is ook havenarbeider en taxichauffeur.

Buiten de stad rijden we via een soort van snelweg naar de eerste stopplaats langs de weg voor een ontbijt. Bij een klein cafeetje langs de weg kunnen we broodjes bestellen en een lunch. Het broodje ei smaakt heerlijke en voor de lunch bestellen we nasi, dat eten we later op als we bij Brownsberg zijn.

Na nog een lang stuk snelweg komen we bij wat dorpjes uit, waarna de gewone weg ophoudt en overgaat in een zandweg. Deze is door de regen van de afgelopen tijd verandert in een modderpoel. Er staat een ander busje met Nederlandse toeristen vast in de modder. De chauffeur van onze bus gaat met touwen helpen. Met onze bus trekt hij die andere los, die daarna weer verder kan door de modder. Onze bus heeft betere banden en is een four wheel drive, dus voor ons is het makkelijker om er doorheen te rijden.

De modder weg zal gereden worden tot we bovenop de berg zijn. Het is heel smal, met diepe plassen en kuilen, we hobbelen en stuiteren over de weg. De bebossing is erg krap langs de weg dus de bladeren en takken zwiepen door de open ramen. Een heel avontuur, op sommige stukken komt de bus met moeite omhoog of glijden we een stukje terug. Tot we eindelijk boven zijn, een enerverende rit, maar wel leuk om zo boven te komen. We hebben bovendien nog mazzel dat er geen bomen op de weg liggen zoals een paar dagen geleden, want die moeten dan eerst verwijdert worden.

Eenmaal boven is er een primitief toilet en een hutje waarin we de lunch, onze nasi dus gaan eten. Het smaakt goed al moet je niet te lang om je heen kijken, want dan zie je allerlei rare insecten om je heen. In een boom zit een hele grote vlinder, en we zien een boskonijn lopen, oftewel een agoeti. Er is ook een uitkijkpunt over de jungle en het Brokopondomeer, deze is ontstaan door de aangelegde stuwdam. De hele omgeving daar kwam toen onder water te staan, hele dorpen zijn verdwenen en er steken nog boventoppen boven het water uit, want die zijn gewoon blijven staan.

We stuiten ook op een mieren snelweg, een heel pad vol met mieren die kleine blaadjes verplaatsen naar hun nest, een gekrioel van jewelste, je krijgt er jeuk van. We smeren ons nog eens in met deet tegen de insecten en wandelen dan met de gids de jungle in. Eerst langs het pad waar we met de auto hebben gereden, de grote plassen water ontwijkend, en dan een bospad in. De route heeft makkelijke stukken, en wat avontuurlijke delen. Zo moet je over een boomstam lopen om over het water te komen, en regelmatig over een boomstam klauteren om verder te komen.

De gids vertelt over de soorten bomen en dieren die we tegen komen, zoals de groene gifkikker die naast het pad zit. Het afdalen naar de waterval is een heel lastig stuk. Het gaat steil naar beneden soms via trapjes, maar die zijn er niet altijd en dan moet je glibberen over boomstronken en gladde stenen. De laatste meters zijn heel lastig, je kan je voeten niet makkelijk plaatsen en het is steil. Maar uiteindelijk zijn we bij de waterval, natuurlijk erg mooi om te zien. Sommige mensen nemen een duik onder de waterval, wij houden het bij foto’s maken.

Terug naar boven is zwaar door de warmte en de steile stukken. We pakken boomstammen en dergelijke vast om makkelijker te klimmen. De terugweg gaat een stuk makkelijker, helaas komen we behalve een leguaan niet echt meer diertjes tegen. Vies, onder de modder komen we terug bij het startpunt. Daar is het tijd voor wat snacks en een drankje. De gids wil ons nog een mega grote spin laten zien in een hut, maar gelukkig vindt hij het niet, want ik had er geen behoefte aan.

Terug over de weg met de bus is net zo enerverend als heen, glibberend en stuiterend komen we beneden. Daar maken we in stop in een dorpje en trakteert de gids iedereen op een glaasje Parbo bier. Edwin drinkt nooit bier, en vind het niet lekker, de gids moet heel erg lachen om zijn gezicht na een slokje. Chantal drinkt ook nooit bier, maat maakt het glaasje wel leeg.

Daarna is het een lange saaien rit over de snelweg terug naar Paramaribo. In bewoonde gedeeltes schreeuwt de gids of de chauffeur soms ineens door het raam naar buiten als ze een bekende zien, dat zou je bij ons eens moeten doen. We worden netjes afgezet bij de Keizerstraat in de buurt van ons hotel. Het was een leuke dag zo in de jungle, een hoop gezien en gedaan. Morgen hebben we nog wat tijd in de stad voordat we ‘s middags aan boord gaan van de Eendracht voor de zeiltocht naar Martinique.

Eerst nog bij het uitchecken bij dit hotel onderhandelen over wat zaken. Het hotel zelf is op zich ok, maar de communicatie laat te wensen over, ik moet nog geld terug krijgen voor de niet gekomen airport shuttle, de borg moet nog verrekend worden met de bar rekening. Dat wilde de receptie ineens vanavond doen, maar ik heb ze maar tot morgen laten wachten. Verder is er geen schoonmaak geweest, hebben we moeten zeuren voor handdoeken, kortom qua service niet de beste ervaring, eens kijken hoe dat morgen afloopt.

Chantal