Laatste dag in Vegas

De laatste hele vakantiedag breekt aan. We beginnen met een Amerikaans ontbijt in het hotel, eieren, pannenkoeken, bacon en wafels. We wagen nog een klein gokje, maar hebben vandaag niet zoveel geluk. Buiten loopt de temperatuur alweer op tot boven de 40 graden.

We lopen op The Strip nog een flinke ronde, en bezoeken wat winkels. Op 1 van de oversteekbruggen is undercover politie bezig met aanhoudingen. Je hebt hier veel mensen die een soort van oplichting toepassen met straatverkoop. Zowel in New York als Las Vegas heb je Chinezen die zich voordoen als boeddha’s en verkopen zogenaamde geluksbrengers aan toeristen. Nou deze man had vandaag zelf geen geluk, want hij mag met nog wat anderen mee naar het bureau.

Sowieso wordt je hier een beetje gek van de mensen die je aanspreken om wat te verkopen, voornamelijk kaarten voor shows. Je wordt om de zoveel meter begroet door iemand met een goede deal, beetje vermoeiend dat je niet gewoon kan lopen zonder dat er steeds iemand iets van je wil.

‘s Middags ontvluchten we de drukte en warmte door even naar het hotel te gaan, even rust. We eten een pizza slice bij Sbarros. Daarna bezoeken we ‘s avonds de Cirque du Soleil show Love met muziek van The Beatles. Een hele mooie show, vooral qua sfeer en licht en er gebeurt van alles tegelijk was genieten. Vlak naast ons zitten 3 Britten, waarvan er 1 lekker enthousiast zit mee te zingen en klappen.

Na afloop kijken we nog 1 fonteinenshow bij de Bellagio, dan volgt de route terug naar het hotel via het kakkerlakkenpad. En dat was het dan, morgen vroeg naar de luchthaven voor de de vlucht naar Chicago en daar stappen we over naar Amsterdam, zijn we vrijdag weer thuis. Ondanks de lange vakantie is de tijd voorbij gevlogen, maar we hebben er heel erg van genoten.

Chantal en Edwin

Las Vegas

Vandaag was het tijd om helaas afscheid te nemen van de camper, de rondrit zit er op. Dat betekent ‘s ochtends alles opruimen, koffers inpakken en een beetje schoonmaken van de camper. We rijden naar Cruiseamerica en leveren hem daar hier. Voor schade aan de voorruit dankzij de kiezelsteentjes van de vrachtwagen op de snelweg worden helaas wel kosten berekend.

Met de taxi gaan we naar het hotel, daar kunnen we meteen een kamer krijgen. In het casino spelen we voor weinig dollars een spelletje, maar wint Edwin $ 32,- meteen gestopt is toch leuk als je weinig inzet. De rest van de dag hebben we over The Strip gelopen, er is altijd wel iets te beleven. Het is hier alleen bloedheet 42 graden, en de zon brand enorm. Je moet het binnen en buiten lopen dus goed afwisselen.

‘S Avonds scheiden onze wegen zich. Edwin heeft om 19 uur de Cirque du Soleil show Mystere in Treasure Island aan de noordkant van de stad. De eerste Las Vegas show van Cirque ooit, en volgens Edwin 1 van de mooiste.

Chantal gaat naar de andere kant naar Excalibur, waar om 21 uur The Thunder from Down Under begint. Toch eens kijken of dat leuk is, langs de wachtrij voor de zaal komt ineens Hans Klok langs gelopen, grappig om in Amerika tussen zoveel mensen ineens een BN’er te zien. De show zelf, tja wat kan je daar over zeggen, uiteraard alleen maar vrouwen in publiek en de show is zeer vermakelijk. Je moet alleen niet op het podium belanden met 1 van die strippers, want die gaan best ver. In de zaal ook op de tafels dansen en dergelijke, ik kreeg gelukkig alleen 2 keer kort een hand op mijn been toen er 1 langs liep, dat was nog vrij netjes. Verder komt alles langs: brandweer mannen, politie en cowboys, het was wel vermakelijk.

Na de show kun je tegen betaling met ze op de foto. Ik had niet genoeg geld, maar gelukkig kwam Edwin me ophalen, hij was zo aardig om mij geld te geven zodat ik met 7 vreemde mannen op de foto kon. Daarna komen ze nog even voor de winkel een praatje maken en je kunt wat foto’s met ze nemen, Edwin is dan wel zo aardig om de foto’s te nemen. Daar kun je mee thuis komen. Het was een hele leuke avond.

We lopen via de Bellagio fonteinen terug over The Strip. We kunnen 2 shows zien, daarna volgt een gedeelte langs de weg in het donker en weer overal kakkerlakken, echt zo vies, oppassen waar je je voeten neer zet. Morgen is onze laatste dag in Amerika, dan zit de vakantie er helaas alweer op.

Chantal en Edwin

Terug in Las Vegas

Vandaag hebben we de laatste lange tocht met de camper. Na een ontbijt van pannenkoeken rijden we eerst over een heel stille snelweg. Bij een afslag begint een kilometers lange rit langs wegwerkzaamheden, je moet tussen de grote oranje palen rijden, we weten niet hoe lang duurde maar het voelt alsof je van Den Haag naar Utrecht rijdt, en alles tussen de 2 steden in is opgebroken.

Dichtbij Las Vegas mogen we eindelijk weer normaal rijden. Voor ons betekent normaal rijden nog altijd het probleem met de rechter buiten spiegel. Bij stoplichten doet Chantal haar raampje open om de spiegel weer bij te draaien. We stoppen bij de Bass Pro Shop, een outdoorwinkel van enorme afmetingen. Je kunt er bootjes kopen, spullen om te vissen en te jagen etc. Ook wapens dus, er ligt veel uitgestald in de vitrines, en kogels liggen gewoon in de winkel.

Bij de kassa heeft de meneer voor ons 4 pakjes kogels mee, maar ontstaat er onduidelijkheid over de korting die in de folder stond en wat de kassa aan geeft. Zo vreemd dat je zelfs aanbiedingen voor dit soort producten hebt. We lopen nog even het casino ernaast in om een groot aquarium te bekijken in de lobby.

Daarna rijden we naar The Strip, we krijgen alleen de camper nergens geparkeerd, moet je eerst reserveren. Daarom maar eerst naar de camping gereden 20 minuten verderop. Daar voor de laatste keer ingecheckt, en een mooi plekje gekregen. Met de shuttlebus kunnen we gratis terug naar The Strip.

Daar bekijken we wat casino’s, we eten wat en doen een gokspelletje met lage inzet. Met de shuttlebus weer terug. Bij het casino waar de camping bij hoort is nog een leuke water- en lichtshow. Op de camping horen we allemaal sirenes en later een politiehelicopter die met zoeklicht komt rond cirkelen, is vast een achtervolging of zo. Daarna keert de rust weer en hebben wij de laatste avond op de camping.

Morgenochtend moeten we de camper inleveren. Aan de ene kant jammer want het was heel leuk om overal te kamperen zeker in de nationale parken. Waar we wel naar uit kijken is een fatsoenlijk douche, toilet en bed, dat was soms toch wat behelpen. Daarom nu nog 2 nachtjes genieten in een hotel en in Las Vegas.

Chantal en Edwin

Alpaca’s en Laughlin

Vanmorgen zijn we allebei een rondje gaan hardlopen over de trails rond de camping. Dat werd meer wandelen dan rennen omdat de paden met zand en gravel niet echt geschikt zijn om te rennen. Overal zitten konijnen, en Chantal rent helaas ook nog een spinnenweb in, overal draden, niet fijn.

Na het ontbijt rijden we naar Laughlin, via een toeristische route. Eerst is het vooral lege prairies, met wat kerken langs de weg. Dan een stuk snelweg, waar we erachter komen dat de rechterspiegel een eigen leven leidt. Hij draait steeds meer naar buiten, waardoor Edwin er niet in kan kijken. Het is wat met deze camper van de week op de snelweg al de pech dat er een vrachtwagen met grind voorbij kwam die allemaal steentjes verloor, ze sloegen tegen al het achterliggende verkeer, dus een kleine ster in de voorruit. De auto naast ons had meer pech, die had 2 behoorlijke gaten in de ruit.

Met de loszittende spiegel kunnen we wel verder rijden, Chantal moet wel wat meekijken als we gaan inhalen. We komen op een stukje Route 66, en stoppen in Selligman. Daar is het erg toeristisch met veel souvenirwinkels van de Route 66. Busladingen toeristen lopen er rond. We nemen wat foto’s en kopen ook een klein souveniertje. We bekijken de buitenspiegel nog even, maar die zit gewoon erg los, is voor nu niet op te lossen.

We rijden dus door over de snelweg, tot er plotseling een file is door een ongeluk. Via 1 rijbaan mag het verkeer erlangs. Het is een flinke klapper, een auto met lage caravan en een vrachtwagen. De auto staat schuin op de caravan die ondersteboven en platgedrukt ligt. De vrachtwagen staat in de berm en heeft een deel van de vangrail weggedrukt. Wonderlijk genoeg zijn er geen gewonden, wat iedereen staat naast de auto’s. De sleepdiensten hebben er nog genoeg werk aan. Wij mogen er nog langs en rijden door naar een ranch: Alpaca’s of the South West.

Je kunt voor $ 9,- per auto bij een echtpaar langs die zo’n 37 alpaca’s houden voor de wol. Bij binnenkomst worden we begroet door hun grote witte honden, ze zijn erg lief maar zijn er ook voor om coyotes weg te jagen die het op de alpaca’s voorzien hebben. Verder lopen er 2 kleine varkens los rond, die de slangen op afstand houden, maar vooral bezig zijn al het gevallen voer op te eten.

We krijgen uitleg van het echtpaar over de dieren, en de ranch en mogen met Teddy een witte alpaca op de foto. Daarna mogen we brokjes uit de hand voeren. Het is een kwijlerige bedoening, maar zo leuk. In de winkel kun je nog wat spullen kopen gemaakt van alpaca wol, de man weet van de kleden precies te vertellen welke wol van welke alpaca is geweest. De artikelen in de winkel zijn een combi van alpacawol en polyester. Artikelen van puur alpacawol zijn namelijk duur en voornamelijk exclusief verkrijgbaar. Wij gaan weg met sokken en een sjaal. Het was een heel leuk bezoek.

Op een parkeerplaats eten we in de camper onze lunch, daarna doorgereden naar Kingman waar we moeten tanken. Edwin probeert de spiegel met een stukje plastic wat vaster te zetten. De spiegel zit namelijk alleen nog aan zijn draad vast, je tilt hem zo uit de houder. Op de snelweg blijkt dat het niets helpt, hij blijft naar buiten draaien. We hebben de camper nog maar 1,5 dag dus het moet wel te doen zijn, alleen bij het inhalen goed opletten.

Na een lange rechte weg komen we aan in Laughlin. De camping is tegenover de casino’s, is weer eens wat anders als een natuurlijke omgeving. Met een shuttlebusje dat je ophaalt bij de camper wordt je afgezet bij het casino dat hoort bij de camping. We kunnen daar een tentoonstelling zien van klassieke auto’s, er zitten hele mooie tussen. Op de riverwalk buiten kun je doorlopen naar andere casino’s. Het is allemaal een beetje vergane glorie, het moest een soort Las Vegas worden, maar het oogt allemaal sterk verouderd.

We eten bij de Panda Express een Chinese maaltijd, weer zeer gul opgeschept door de bediening. Je krijgt dan wel veel voor je geld, maar opkrijgen is een tweede. We wagen nog een gokje op de automaat van $ 0,05 en Chantal wint wel $ 0,65, maar het is vooral de lol van het spelen.

Met de shuttleservice rijden we terug naar de camping. Morgen rijden we naar een camping in Las Vegas en zit de rondrit erop. We hebben dan nog 2 dagen in Vegas, voordat we donderdag terug vliegen.

Chantal en Edwin

Prescott

Vandaag vertrekken we uit Phoenix, waar het al 30 graden is ‘s ochtends. We zien 3 jack rabbits die van de planten aan het knagen zijn. Het zijn kleine, slanke konijnen en goede fotomodellen, want ze staan er leuk op.

We rijden de stad uit, eerst nog even tanken. Onderweg staat een bordje Historic Western Town, maar als we afslaan staan er alleen wat vervallen gebouwtjes, meteen weer doorrijden dus. Langs de snelweg zien we een Fleamarket, we rijden er heen, en na lang zoeken naar een geschikte plaats om de camper te parkeren gaan we een kijkje nemen.

Het is vooral oude rommel dat verkocht wordt vanuit krakkemikkige kramen en bestelbusjes. Op de markt worden ook geweren verkocht, echt raar dat dit tussen de andere spullen ligt want ze zijn wel echt, kan hier dus gewoon. We rijden door naar Prescott, daar is een leuk straatje in de binnenstad Whiskey Row. We parkeren de camper in een zijstraat en lopen door het ouderwetse straatje in Western stijl. Er zit een leuke volgepropte snoepwinkel waar Edwin salt water taffy haalt in allerlei smaken, ook is er ijs te koop, dus een Oreo ijsje voor Chantal, formaat tennisbal dat dan weer wel.

Het straatje is vrij kort, dus we zijn er zo klaar, maar gelukkig is er een kunstmarkt op het plein voor nog wat amusement. Er zijn allerlei foto’s, schilderijen en vooral veel in elkaar gezette tuinbeelden te koop. Wij gaan met lege handen weg, de dingen die we leuk vinden zijn te groot of te duur.

We halen avondeten bij de supermarkt, en rijden naar de camping. Weer een mooie plek gekregen bij hoge rotsen, en een cactus voor de deur. Via een trail lopen we naar het park en meer achter de camping. Daar is een een groot evenement aan de gang, een bedrijfsfeest met live muziek, eten en activiteiten. Niet voor ons dus nemen wij een kijkje bij het meer, waar je mooie rotsen in het water hebt en langs de kanten. Het water staat laag waardoor je de kleurverschillen in de rotsen goed kunt zien.

We lopen wat trails door een soort duinlandschap en hier en daar wat klauteren over rotsen. Aan de andere kant van het meer ziet het er veel landelijker uit zonder rotsen. Via nog een trailpad komen we weer uit bij de camping. Daar gaan we bij de camper zitten, het is niet te warm dus je kunt buiten zitten.

Het diner bestaat uit aardappeltjes, champignons en hamburger van Angus vlees, heerlijk. Nog een mini cheesecake als toetje. Verder niet veel meer gedaan, luieren is ook wel eens leuk.

Chantal en Edwin

Phoenix

Edwin doet vandaag een kort hardlooprondje in Sedona. Na het ontbijt rijden we met de camper naar Phoenix, de route over de snelweg is vrij saai, niet echt iets te zien. Als we Phoenix binnen rijden is het een kilometers lange route door de stad naar het winkelcentrum waar Sea Life zit. Het is een beetje vreemde stad, geen echt centrum, een snelweg er dwars doorheen en enorme afstanden te overbruggen.

Bij het winkelcentrum gaan we eerst Sea Life Arizona bezoeken. Met de personeelspas is dat gratis en het personeel bij de kassa en de voelpoel vindt het ontzettend leuk om iemand van een andere attractie te ontmoeten. Het centre zelf is mooi opgezet, wel erg klein en ze hebben voornamelijk kleine aquaria met tropische visjes erin. De tunnel is mooi, een buis dwars door het aquarium, met onder andere een schildpad erin.

Na Sea Life kijken we of we het Lego Discovery Centre ernaast binnen mogen, maar zonder kinderen krijg je ook met een personeelspas jammer genoeg geen toegang. We lopen een rondje door het winkelcentrum, kopen nog iets bij de Nike store en gaan dan lunchen bij Johnny Rockets. Een hamburgerzaak waar de burgers heerlijk smaken en de frietjes ook, met name Edwin zijn potatoe tots, rosti balletjes met bacon en kaas erover. Halverwege de lunch gaat de muziek harder en gaan 3 personeelsleden op een rij bij de ingang een ingestudeerd dansje staan doen, echt heel grappig, je zal het maar moeten doen.

Na de lunch buiten merken we pas hoe warm het is, 42 graden en dus niet uit te houden. Op de snelweg naar de andere kant van de stad staan files, het is spannend rijden want in Amerika mag je ook rechts inhalen. Met 2 vrachtwagens aan weerskanten is dat een beetje eng. we willen naar een park rijden, maar eenmaal daar aangekomen is het een troosteloze zandvlakte met heuvels. We rijden dan maar naar de camping, daar is het nog steeds bloedheet, je kunt niet langer als een paar minuten buiten blijven.

Wij zoeken in de lobby verkoeling, daar blijkt van alles te doen, maar helaaszo valt te lezen geen bingo of linedansen want er is geen airco in die ruimte. Wel vinden we een puzzelkamer met oudjes en een grote biljartzaal. We spelen een spelletje pool, nipt gewonnen door Edwin, maar die heeft dan ook als kind wat lesjes gevolgd. Bij Chantal is het meer mazzel dat er soms een bal in gaat via een andere bal, trickshots zonder dat je weet wat je doet.

We eten wat pasta in de camper, en als het wat koeler is na het eten maken we een ommetje naar het winkelgebied verderop voor een beetje activiteit, er is hier niet zoveel te doen namelijk. Bij het naar buiten gaan van het hek aan de achterzijde van de camping spreken we een vrouw die uitlegt dat deze ingang alleen met een sleutel open gaat. Ze opent nu het hek voor ons, maar bij terugkomst moeten we kijken hoe we hier binnen komen, hopelijk komt er net iemand aan die naar binnen moet. Anders moeten we helemaal om lopen naar de hoofdingang, ongeveer 45 minuten kost dat.

Het is sowieso raar dat wij gaan lopen natuurlijk, ze doen hier alles met de auto. Bij de Target supermarkt genoten van de airco en wat fruit meegenomen. Bij terugkomst kun je natuurlijk al raden dat het hek dicht is, er komt werkelijk niemand aan. We willen echt niet omlopen en proberen een andere route, maar die komt uit bij de snelweg.

Als we terug naar het hek lopen gaat er net iemand naar binnen, maar we zijn nog te ver weg. Als het hek bijna dicht is, gaat er gelukkig nog iemand naar buiten, we trekken een sprintje en kunnen net op tijd naar binnen. Helemaal blij dat we binnen zijn, dat scheelt zoveel tijd, het werd ook al donker dus zomaar rond dwalen door deze buurt was waarschijnlijk geen goed idee. Voor je het weet vinden mensen het verdacht, 2 wandelende mensen op straat.

Morgen rijden we door naar Prescott.

Chantal en Edwin

Van de Grand Canyon naar Sedona

Edwin wordt vanmorgen vroeg gewekt door een groot hert dat net als gisteren probeert water te drinken bij de waterdop van de camper, helaas voor het hert is er weer geen water te krijgen. Edwin gaat een rondje hardlopen over de paden naar de Grand Canyon, en langs de rim.

Eenmaal terug maken we roerei voor het ontbijt, en loopt er nogmaals een hert voorbij. We maken de camper klaar voor de rit naar Sedona van vandaag. We hebben het laatste Nationale park gehad voor deze reis. We maken een eerste stop in Williams aan de route 66, het stadje ziet er ouderwets uit in de sferen van de route 66. Toevallig schiet de radio naar een zender die bijpassende muziek draait (terwijl we al een hele week naar steeds irritanter wordende countrymuziek moesten luisteren omdat er niets te ontvangen was) dat maakt het binnen rijden helemaal leuk. Bij de plaatselijke supermarkt halen we nog wat verse spullen.

Dan door naar Sedona, via een eerst wat oninteressante snelweg, waarbij je vlak voor Sedona een afslag kunt nemen en dan op een scienic highway terecht komt, waar je dus allerlei mooie uitkijkpunten hebt. De omgeving bij het eerst uitkijkpunt is bosrijk met wat rotsen, via een steile en bochtige afdaling kom je in het bos, waar we een klein paadje afklauteren naar een smalle rivier.

Vervolgens gaat de omgeving over in rode rotsen die doorlopen in de stad Sedona. Omdat we bij de vorige supermarkt waren vergeten water mee te nemen, moeten we dat hier bij een andere supermarkt halen. Daarna nog een fotostop gemaakt bij de rode rotsen.

Op de camping krijgen we een mooie plek toegewezen op een terrein voor alleen volwassenen. Dat klinkt misschien een beetje vaag, maar mensen met kinderen zetten ze op andere gedeeltes van het terrein. We hebben hier ook weer internet, want dat was op de vorige camping niet aanwezig, vandaar dat er 3 blogjes tegelijk zijn geplaatst nu.

De camping is erg van de regels, overal bordjes van wat niet mag. Om 22 uur ‘s avonds mag je bijvoorbeeld niet meer buiten zitten, zo zijn er 18 regels om je aan te houden. We zetten de camper op zijn plek en lopen het stadje in. Het is hier weer bloedheet, dus wat schaduw zoeken af en toe. Ze hebben een winkelstraatje met veel galleries, new age winkels en wat restaurants. Niet alles is aan ons besteed, maar de souvenirwinkels hebben we wel bekeken. Terug bij de camping kun je via een aangegeven pad, waar je niet van af mag wijken naar de kreek die achter de camping loopt, die is vrij smal, wel mooi tussen de bomen.

Het avondeten is pasta uit blikjes, en een klein stukje cake/cheesecake als toetje. Morgen volgt de rit naar Phoenix.

Chantal en Edwin

Afdalen in de Grand Canyon

Vanmorgen ging de wekker om 5 uur, we willen vroeg aan de Bright Angel trail beginnen, zodat we niet op het heetst van de dag moeten klimmen. Door het raam zien we alweer een groot hert staan bij de buren, als Chantal naar buiten gaat staat het hert voor haar neus, al gauw gaat deze weer verder met grazen, het wildlife op de campings blijft leuk. Later ontdekken we nog dat de camper erg vies is naast de waterdop, heeft het hert nog even aan gelikt, omdat het water daar gisteren vandaan kwam, lekker fris.

We lopen naar de shuttlebus die ons vlakbij het startpunt brengt, er zijn al meer mensen zo vroeg op pad. Bij de trail is het stil, we hebben het eerste gedeelte van de route voor ons zelf.

Het pad naar beneden de Grand Canyon begint verhard maar gaat al snel over in een gravelpad en soms alleen zand. Tussendoor liggen rotsen en houten balken, dus het is een avontuurlijke route. Aan het begin van de trail is het pad vrij steil, de diepte naast je is soms best spannend. Je gaat ook nog 2 keer door een rotstunnel.

Het afdalen lukt op zich wel, de rotsmuur boven ons wordt steeds hoger, goed te beseffen dat je daar ook weer terug naar boven moet. We komen al veel mensen tegen die naar boven klimmen, de meesten hebben gekampeerd in de canyon, nadat ze gisteren helemaal naar de rivier op de bodem van de canyon zijn gelopen. Dat is niet op 1 dag te doen, vandaar de overnachting

Bij het 3 mijl punt, het 2e stoppunt gaan we picknicken. Dat gaat niet makkelijk want zodra je een tas open maakt staat er altijd wel een eekhoorn bedelend klaar om mee te eten. Vaak komt er nog een 2e aangerend, je moet dus goed opletten, voeren is ook verboden, maar bedelen blijkbaar niet.

Bij deze stop houden we het afdalen verder voor gezien, we hebben dan 4,5 km afgelegd, en die moet je ook weer omhoog klimmen, we zijn zo’n 650 meter in hoogte gedaald, en willen dat niet in de hitte klimmen, want daar is het veel te warm voor. Vanochtend vroeg liep je nog in de schaduw maar nu is de zon volop aanwezig. Twee Aziatische meneren willen zonder voorbereiding helemaal naar de rivier, we raden het af als ze vragen hoever het is, maar ze gaan toch, waarschijnlijk worden ze bij het volgende stoppunt door een ranger wel tegen gehouden.

Wij klimmen naar boven, wat heel leuk is, wel zwaar maar het klauteren geeft een leuke uitdaging. Om de zoveel minuten pauzeren we even kort in de schaduw om te voorkomen dat het mis gaat met de warmte. We komen 2 vrouwen tegen die in de schaduw zitten, dat was ook al zo op de heenweg, 1 vrouw is niet lekker geworden dus komen we even later een ranger tegen die hulp gaat bieden.

Daarna komt er een groep toeristen onder leiding van een ranger met ezels naar beneden, mooi gezicht maar ook heel spannend. Als je door ezels wordt gepasseerd moet je aan de binnenkant van het pad gaan staan, dus we wachten daar netjes tot iedereen voorbij is. Hoe hoger we komen, des te drukker wordt het met toeristen die beginnen met de afdaling. Aangezien het nu al erg warm is, vraag je je af of dat een goed idee is, want het wordt straks nog warmer en om dan te moeten klimmen gaat zwaar zijn.

Als we boven komen zijn we erg blij dat we weer een hele trail goed af hebben weten te leggen, zeker het klauterwerk, en we zijn mooi toch even in de Grand Canyon afgedaald, was heel gaaf. Pas later lezen we dat we 650 meter hoogteverschil hebben afgelegd, wat het nog mooier maakt. Foto bij het bordje gemaakt, en daarna wat rondgelopen over de rim. We willen terug naar de camper om even rustig te zitten, maar de route duurt wat langer als gedacht, de benen zijn blij als we er eindelijk aankomen.

De rest van de middag lekker rustig bij de camper gezeten, de gemaakte kilometers klimmen hakken er in. Nog een kleine wandeling gemaakt naar de winkel, en kleine potjes ijs voor vanavond meegenomen. In de camper eten we vierkante mini pizza’s uit de magnetron, ze zijn daardoor niet krokant, maar smaken toch goed.

‘s Avonds is het lekker rustig op de camping, een specht komt de boom voor de deur bewerken, helaas geen foto van het mooie diertje kunnen maken want de camera werkt niet mee. Even later komen er ook nog 2 herten voorbij gesprongen, heel sierlijk. Dat is toch wel het leukste van de camping, je staat midden tussen het wildlife. Morgen rijden we naar Sedona voor de volgende stop.

Chantal en Edwin