Vroeg wakker, waarschijnlijk door dat uurtje tijdsverschil erbij. Buiten ligt alweer een ander groot cruiseschip. Na het ontbijt is er opruim en schoonmaak. Dat gaat wel een beetje rommelig, want het wachtdienst systeem stopt als we niet varen. Iedereen wil wat doen maar daardoor loop je elkaar eigenlijk in de weg. Edwin en ik gaan maar voorraden aanvullen. Vandaag vertrekken we naar Saint Vincent, eerst wachten tot het schip weg mag. Ondertussen een lekker plakje speculaascake gegeten. Op het voordek is even niemand, dus lekker in mijn eentje gezeten en van het uitzicht op het eiland Bequia genoten.

Als we weg varen blijkt dat onze wacht dienst heeft, had ik niet door en was ookniet gemeld, dus melden op de brug. Daar het wegvaren bekeken, om de hoek van de baai zien we Saint Vincent al liggen. We moeten nog wel aan het werk want het voordek moet gepoetst worden, dus met emmers, bezems en trekkers aan de slag. Dat valt niet mee op een deinend schip qua evenwicht en poetsen tegelijk. Hierna volgt de lunch waarna we onze spullen kunnen pakken want we gaan aanleggen in de baai Barraouallie. Het eiland ziet er geweldig uit, hoge heuvels met rotsen en veel groen, en daar tussen fel gekleurde houten huisjes.

Het duurt daarna erg lang voordat we van boord mogen want het rubber bootje moet eerst van boord en dat kost veel tijd. Maar goed uiteindelijk gaan we met de 2e pendeldienst mee. Het is maar een kort stukje varen voordat we op een eenzame betonnen steiger aanleggen. Zo toeristisch als het gisteren was zo verlaten ziet het er hier uit. We klimmen uit de boot en gaan met een groepje op pad om de set van de film Pirates of the Carribean te zoeken. Eerst gaan we langs de bank voor wat lokale dollars. In een vervallen gebouwtje staat een automaat. Net zoals in Suriname en Bequia staat de pinautomaat in een apart hokje en mag er 1 persoon tegelijk naar binnen, je wacht dus buiten op straat tot het hokje vrij is. Helaas is de automaat na 4x buiten gebruik. Wij konden gelukkig nog wel wat pinnen.

We wachten op de laatste mensen die mee gaan en lopen dan de heuvel op langs de weg. In tegenstelling tot gisteren is het hier niet toeristisch, we zijn echt op een arm gedeelte van het eiland. Overal staan vervallen huisjes waar nog wel mensen wonen, kippen, honden en geiten lopen overal tussendoor. De mensen zijn wel heel vriendelijk. Het is verder erg warm, maar het uitzicht op de baai maakt veel goed. Onderweg vragen we voor de zekerheid de weg, maar we gaan de goede kant op. Een eindje verderop staat inderdaad een bord van de filmlokatie. Door een hek en via een heel steile weg gaan we naar beneden en komen in de baai aan en ook op de set.

Er staan nog wat originele gebouwen van de film, die dus van binnen allemaal nep zijn. Alleen een gevel en daar achter aan de binnenkant een stelling met ook nog wat foto’s en uitleg hier en daar. Herkenbaar zijn de kade met nepkanonnen en de baai zelf die in de eerste film gebruikt zijn. Echt leuk om hier te lopen. Verder is er een aanlegsteiger voor bootjes, want dit is een populaire plek bij toeristen. Met de groep gaan we wat drinken in het barretje. Deze heeft ook een uitstekend Wifi netwerk dus wel erg dat iedereen meteen verdiept is in zijn telefoon. Maar ja we hebben ook al een tijdje geen contact met de buitenwereld kunnen hebben dus logisch om even berichten te checken. Ik drink hier mijn eerste cola want ze hebben alleen cola of bier. Dat laatste lijkt me met dit warme weer niet zo’n goed idee. Ik drink dat namelijk ook nooit en wil niet dat het verkeerd valt. We babbelen een beetje, en gaan dan de weg terug lopen naar een baai om de zee in te gaan.

We lopen langs de weg totdat er een stenen trap is die tussen de huizen door en bijna door de achtertuin van mensen loopt. Het strand heeft een rare zwarte kleur en is eigenlijk niet zo leuk. Een lokale meneer nodigt iedereen uit voor een drankje maar daar hebben we niet zoveel zin in, iets te dronken deze man. Het strandje zelf ziet er vies uit. Het enige mooie zijn de houten vissersbootjes die op het strand tussen de palmbomen liggen. We lopen nog een stukje door naar snorkelgebied, het strand lijkt wel een vuilnisbelt, allemaal troep. En het eindigt tussen vervallen huisjes van lokale inwoners. De varkens scharrelen er door de zee, en er zijn ook kippen op het strand.

De kinderen zijn erg opdringerig, en hangen om ons heen. Dat is in het begin nog leuk, maar na een tijdje vervelend. Ze spreken wel Engels dus je kan wel met ze praten. Een aantal mensen gaat snorkelen, en voor de achterblijvers wacht een uurtje met de opdringerige kinderen. Ze vragen van alles, je leeftijd, waar je vandaan komt of je snoepjes hebt en gaan heel dicht op je zitten. Beetje irritant. Bij het zien van zonnebrand willen ze dat ook hebben, we geven een beetje, maar ze willen steeds meer. Als ik op sta en er zand op mij zit gaan ze het er meteen afkloppen, maar daar hou ik ze in tegen want het is niet zo prettig als ze meteen aan je kont gaan zitten. De snorkelaars die terug komen hebben veel moois gezien onder water. Edwin ook, hij heeft veel murenes gezien en gepen. Een normale zwempartij is er trouwens niet bij, want het strand heeft veel rotsen dus lekker de zee in lukt niet.

We lopen terug over het strand, waar de lokale meneer je meteen weer uitnodigt voor een biertje, nee bedankt. Langs het strand zijn vissers bezig om een groot net in een cirkel steeds kleiner te maken zodat ze alle vissen die er in zitten kunnen vangen. Wij lopen via een soort tuinpaadje naar de weg. Overal liggen enorm grote schelpen en grote stukken koraal. We zoeken nog naar een toeristenwinkel, maar als we bij een winkel daarom vragen, wordt verteld dat ze dat niet hebben hier. De kleine winkels die er zijn, zijn een soort ouderwetse kruideniers met oude weegschalen en slechts een paar plankjes achter de kassa met artikelen. Ze hebben hier niet veel. We lopen nog door een woonwijk, in onze ogen een krottenwijk zo slecht zien sommige houten woningen eruit. Er staan ook mooiere huizen tussen, maar de houten exemplaren lijken in te storten.

Daarna zijn we terug bij de aanlegsteiger. Dit eiland bezoek was een groot verschil met gisteren, dat was erg toeristisch, dit authentieker maar vooral armer, misschien dat de andere kant van het eiland wel toeristisch is, wij hebben dat nu niet zo ervaren. De rubberboot ligt er al, dus we kunnen meteen zwemvest aan en op weg. Terug op de boot even opfrissen, daarna diner. Onze wacht blijkt dienst te hebben, dus de afwas en schoonmaak na het eten gedaan. Ook nog een immigratieformulier moeten invullen voor het bezoek aan Santa Lucia morgen, het volgende eiland. Dan buiten zitten en een beetje kletsen met wat mensen.

Chantal